Είναι το κάτι απ' το τίποτα πολύ

Δημιουργός: kostas71, Μπαρμπαγιάννης Κωνσταντίνος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ίσως δεν σου’ μείνε καθόλου πια ψυχή
Κι όλο με "τίποτα" τις λέξεις σου γεμίζεις
Μα θα σου πω, έτσι να ξέρεις το γιατί
Πως όσα χτίζεις όλα μόνη σου γκρεμίζεις
Κι άκου κι αυτό...
Δεν έχει μάτια μου η αγάπη ηθική
Ούτε μετράει αριθμούς κι επιτυχίες
Φτάνει να είναι η ζωή μας ζωντανή
Μες τις μικρές και μυστικές μας αλητείες….

Δεν είναι, μάθε, η αγάπη ξεπεσμός
Ούτε κερί που τα σκοτάδια παραλύει
Είναι ποτάμι και μεγάλος ουρανός
Που τη ζωή μας με βροχές τηνε διαλύει
Κι άκου κι αυτό...
Μέσα στο "τίποτα" των άλλων ζεις κι εσύ
Κι έχεις φρακάρει τη ζωή σου στα συρτάρια
Μοιάζει ο κόσμος σου σαν άσπρη φυλακή
Που' χει σκαλίσει η αγωνία τα ντουβάρια…

Είναι το κάτι απ’ το τίποτα πολύ
Κι αυτό το κάτι δεν το ένιωσες ποτέ σου
Είναι τα χρόνια σου μι' ανίατη πληγή
Κι είναι φαρμάκι στο κορμί οι ενοχές σου
Κι ακου κι αυτό...
Είναι αργά μα και νωρίς να το δεχτείς
Πως έχει γίνει η ζωή σου πια μαντάρα
Όσα αγαπάς κι όσα μπορείς να τους δοθείς
Είναι αγιάτρευτη και άδικη κατάρα….

Είναι καλύτερα να χάνεις μια στιγμή
Για να κερδίζεις προφανώς την εμπειρία
Μα αν θες να ζεις και να αντέχεις μοναχή
Πρέπει να είσαι γενικώς σε αφασία.
Και μη θυμώνεις που στα γράφω όλ’ αυτά
Δεν έχει δόλο η καρδιά μου και το ξέρεις
Απλά καλύτερα να σκέφτεσαι πολλά
Μα να μιλάς για αυτά που ζεις και δεν τα θέλεις.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-10-2006