Ιπτάμενες καρδιές Δημιουργός: Αστεροτρόπιο (Jeny) Τι;;;; Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Είναι φορές που κλείνω τα μάτια και μέσα στο σκοτάδι λάμπουν καρδιές.
Ιπτάμενες καρδιές.
Κάποιοι λένε πως κάθε αστέρι είναι μια ψυχή.
Εγώ τώρα τελευταία όταν κλείνω τα μάτια βλέπω καρδιές.
Ίσως γιατί το αγαπημένο μου χρώμα είναι το μαύρο και το κόκκινο.
Κάποιες κινούνται με μεγάλη ταχύτητα, δεν προλαβαίνω να τις δω καλά.
Άλλες πετάνε αργά. Χιλιάδες καρδιές. Εκατομμύρια καρδιές.
Δισεκατομμύρια καρδιές πετάνε στο σύμπαν.
Κάποιες στριμώχνονται να χωρέσουν σ’ ένα αστέρι.
Άλλες τις βλέπω να χοροπηδούν από το ένα αστέρι στο άλλο.
Πολλές τρέχουν ιλιγγιωδώς προς τον ήλιο. Δεν τις ξαναβλέπω πια.
Κάηκαν άραγε;
Μα πιο πολύ με πονάνε οι άλλες.
Αυτές που φτάνουν μόνο μέχρι το φεγγάρι.
Ένα ασημένιο φεγγάρι γεμάτο κόκκινες κηλίδες.
Σιγά-σιγά παίρνουν το ασημένιο χρώμα του φεγγαριού
Και παραμένουν μόνες.
Αλλά είναι φορές που στα μάτια μας το φεγγάρι προβάλλει κόκκινο.
Και τις βλέπω πάλι για λίγο. Εσείς;
Είναι και άλλες που ταξιδεύουν ενωμένες για λίγο.
Μα όταν φτάσουν ένα αστέρι δε χωράνε πια μαζί κι απομακρύνονται.
Κάθε βράδυ κλείνω τα μάτια και βλέπω
την ιστορία του ταξιδιού των ιπτάμενων καρδιών.
Σιγά - σιγά ανακάλυψα κάποιες που στο κέντρο τους
έχουν μια μαύρη κηλίδα.
Χαμένες στο σύμπαν δεν ενώνονται με καμία.
Τελικά ανακάλυψα το γιατί. Μέσα στο άπειρο
και τα δισεκατομμύρια καρδιών ψάχνουν η μια την άλλη.
Είδα δύο καρδιές με μαύρη κηλίδα να ενώνονται
και να ταξιδεύουν μαζί χωρίς προορισμό.
Απλά ταξιδεύουν χορεύοντας. Τι όμορφες που ήταν!
Aρχισα να αναγνωρίζω μερικές που κάποτε ήταν ενωμένες με άλλες.
Όταν χώρισαν άρχισαν να στάζουν λευκά δάκρυα σαν αστέρια.
Από την παγωνιά του σύμπαντος τα δάκρυα έγιναν συρμάτινα.
Όσες πάνε να τις ακουμπήσουν πληγώνονται.
Το αίμα τους στάζει στο σύμπαν και γίνεται βροχή στη γη.
Μόνο εκείνες μπορούν να σπάσουν το σύρμα αλλά δεν το κάνουν ποτέ.
Μόνο όταν επιστρέψει το χαμένο τους ταίρι.
Κάποιες ανυπόμονες ή κάποιες που είδαν το ταίρι τους ταξίδι με άλλη,
άφησαν άλλες συρμάτινες καρδιές να τις πλησιάσουν.
Αλλά δεν ενώνεται η μία με την άλλη. Κοιτάζονται μέσα από το σύρμα.
Κάθε βράδυ μου φυλάνε καινούριες εκπλήξεις.
Όπως αυτές που είδα ενωμένες. Αλλά όχι δύο.
Είδα τρεις και τέσσερις ακόμα. Με τυχερή αυτή στο κέντρο.
Αριστερά, δεξιά και πάνω της.
Είδα και τις δειλές. Αυτές παίζουν κρυφτό στο σύμπαν και είναι ροζ.
Σκούρο ροζ να μην ξεχωρίζουν και πολύ από τις άλλες.
Βάζουν τις άλλες να τα φυλάνε κι εκείνες κρύβονται.
Αλλά μόλις τις δουν και πάνε να τις αγγίξουν τρέχουν πιο γρήγορα.
Μόνο μια επίμονη καρδιά μπορεί κάποτε να κερδίσει.
Αφού την ξεθεώσει στο τρέξιμο.
Οι άλλες επίμονες παίζουν κυνηγητό. Βάζουν μία στο μάτι
και την κυνηγούν σ’ όλο το διάστημα.
Ακόμα κι όταν τη βλέπουν με άλλη δεν πτοούνται.
Όμως εγώ βλέπω τη λαβή ενός στιλέτου χαρακωμένο πάνω τους.
Ώρες ώρες αναρωτιέμαι πως με τέτοιο στρίμωγμα στο σύμπαν
δεν πέφτουν η μία πάνω στην άλλη.
Aυτές λες κι έχουν τη δική τους τροχιά.
Προδιαγεγραμμένη άραγε; Κι από ποιον; Αφού πετάνε! Ελεύθερες είναι!
Ψάχνω αόρατα νήματα που τις καθοδηγούν, αλλά τίποτα δε βλέπω.
Μήπως είναι μαύρα με κόκκινη άκρη; Τέτοια ραδιουργία;
Ψάχνω να βρω και τη δική μου καρδιά.
Στην αρχή πίστεψα πως θα ήταν εύκολο.
Σκέφτηκα πως η δική μου καρδιά θα ξεχωρίζει.
Κάποτε, πριν ανακαλύψω τις ιπτάμενες την είχα ακούσει που έσπασε στα δύο.
Μα δεν τη βρίσκω πουθενά. Ούτε ολόκληρη ούτε σπασμένη.
Μήπως είναι απ’ αυτές που κάηκαν πλησιάζοντας τον ήλιο;
Ή να’ χει πάρει το χρώμα του φεγγαριού;
Ή δεν πετάνε οι σπασμένες καρδιές; Μπαα! Πετάνε κι αυτές.
Σας αφήνω τώρα.
Είναι βράδυ κι είναι ώρα να κλείσω τα μάτια μου.
Αύριο πάλι θα σας πω κι άλλα για τις ιπτάμενες καρδιές.
Είναι μια πανάρχαια ιστορία, σαν την ιστορία του σύμπαντος.
Κι είναι γραμμένη μέσα μας.
Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-10-2006 |