Τ'ανείπωτα, που να τ'ακουμπήσεις

Δημιουργός: kin, Γιωργος

Αύριο, θα γνωρίσω έναν άλλον εαυτό μου...Κι όμως, δεν θέλω να πάω....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πάλι στην κόντρα ανεβασμένος,
μ'ένα μίγμα απάθειας, ανάκατο με αγωνία,
απλώνω το βλέμα μου στο βάθος,
σιγομιλώντας με το πέλαγο,
και σαν μικρό παιδί να το ρωτώ
γιά όλα του ορίζοντα τα μυστικά,
και γιά μένα που κάποτε θα έρθω...

Πάλι σκαρφάλωσαν τ'άστρα στα ψηλά,
μα ο σταυρός του νότου, δεν βρίσκεται εδώ,
κι εγώ ακόμη εκεί, ρότα γιά την δύση να χαράζω,
να κάνω γιούρια, ν'αρπάζω και να σφάζω,
ό,τι τόλμησε να ξεφύγει από μένα,
κι ό,τι μου μύνησε τον ήλιο που κρύβει η ανατολή...

Πάλι στην γέφυρα, σε σκέψεις βυθισμένος,
μιά εικόνα να προσκυνώ,
και να πίνω τις θύμισες απ' το μπουκάλι,
γοργότα ήτανε,
γοργόνα ήτανε και πάει...

Πάλι γελάει το σήμερα,
με τους κυκλώνες που μαστίγωσαν το χθές,
κι εγώ, κρυμένος στον ορίζοντα,
όλο έρχομαι να με βρώ...

Και οι λέξεις μαζεύονται,
και φτιάχνουν ιστορίες,
και γιόμισε το βαρέλι με τ'ανείπωτα,
μα που να τ'ακουμπήσεις...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-10-2006