αγαπημένες μου απουσίες

Δημιουργός: χρήστος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αφουγκράζομαι. Ήχοι υπερφίαλοι δονούν της γης τα έγκατα
Μήπως ξύπνησαν από τη λήθη της απραξίας τα ηφαίστεια;
μήπως αναδυθήκανε νησιά ελπίδων μες το πέλαγος;
Ή μήπως δένουν στη στεριά οι θορυβώδεις οι άτεγκτες
νηοπομπές της θλίψης;

Είναι φορές που οι λες οι λέξεις δεν φελούν σε τίποτα
Δεν έχει νόημα να πεις τούτο ή το άλλο
Φτάνει μονάχα ένα βλέμμα να κομματιάσει την ασίγαστη σιγή
Που μέσα μου εγκαταβιώνει

Σωπαίνω. Μιαν ανεπαίσθητη ηδονή μου καίει τα χείλη
Σαν που με καίει το φιλί της καθημερινότητας ερωμένης μου
Φωνή πια απ’ το στόμα μου δεν βγαίνει
Πέτρωσαν λες τα ρήματα, παγώσανε οι φθόγγοι…

Ψυχανεμίζομαι . Αυτό έχω μάθει επιδέξια να το κάνω
Και πειθαρχώ. Άλλοτε στα λυτρωτικά κελεύσματα του φωτός
Κι άλλοτε Στα επώδυνα της νύχτας νεύματα
Κι ας σχίζουν σαν ξυράφια το εντός μου.

Αγαπημένες μου απουσίες. Στέρξτε με απόψε
Δείξτε μου από πού αντλούν υπομονή οι κεραυνοί
Και που λουφάζουν οι αστραπές προτού χυθούν
Προτού δαμάσουνε το σκότος…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-10-2006