118. Το πιάνο της καρδιάς της

Δημιουργός: ΤΟΞΟΤΗΣ, Γιάννης Βογιατζής

Πόσο μου λείπουν τα πλήκτρα της!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ρώτησα την καρδιά της, αν ήθελε να της παίξω πιάνο.
Ήταν το αγαπημένο μου, αλλά δεν το ‘μαθα ποτέ.
[I]Γέλασε στην αρχή, μ΄ ένα νεύμα της, έδωσε τη συγκατάθεσή της.[/I]
Της ζήτησα να δοκιμάσω τα πλήκτρα -ήταν ξεκούρντιστα τάχα-.
Να μάθω ήθελα, κατά που πέφτουν τα πρίμα, τα μεσαία ή τα μπάσα.

Λάτρης της μπαλάντας, άρχισα να παίζω απαλά.
Τα φάλτσα ολημερίς. Συγνώμες, παρακαλετά γι άλλα.
Τα χάδια, οι ανάσες, τα λόγια, ένα θαύμα.
Οι ήχοι κάλπαζαν, εξαφάνιζαν σιωπές, ερημιές, τρικυμίες, σύννεφα, ονείρων φυλακές.
Όλα άλλαξαν. Έγιναν παραδεισένια. Το παραμύθι πήρε σάρκα και οστά.
[I]Κάπου ακούστηκε, αμυδρά, σε λατρεύω, σ΄ αγαπώ, είμαι δική σου[/I].
Είμαι εγώ, με τη φήμη του πιανίστα της.
[I]Μην σταματήσει μου ‘λεγε «ποτέ αυτή η μουσική».
Της έδωσε όνομα, την είπε «πρωτόγνωρη, αγγελική».[/I]
Η μελωδία, της ήταν πια απαραίτητη.
[I]Κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα…………….απαιτούσε[/I].
Κι εγώ προσπαθούσα, να ρωτήσω, να μάθω, να ανακαλύψω, να βρω.
Είμαι εγώ, με τη φήμη του συνθέτη της.

Κάποια μέρα ένας άγνωστος ήρθε να μου πουλήσει μια χορωδία.
Μου είπε μάλιστα, καλή η τιμή.

[B]Την αγόρασα κι από τότε………………….[/B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-10-2006