Mantis Part #02

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Mantis Part #02</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Mantis Part #02</b><p>Δημιουργός: DoSMaN, <i>Δημήτρης</i><p><i> Η συνέχεια που περιμένατε... (ελπίζω να σας αρέσει όπως και το πρώτο μέρος...)</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>     Βγαίνοντας από το δωμάτιο και αρχίζοντας την κάθοδο προς την έξοδο, παρατήρησα κάτι που δεν είχα παρατηρήσει ποτέ ως τώρα. Στο νοσοκομείο υπήρχε πολύς κόσμος με διάφορα τραύματα σε διάφορα σιμεία. Υπήρχε όπου και να κοίταγες κόσμος που υπέφερε. Παντού πόνος. Ένιωσα ένα πόνο στο στομάχι λες και κάποιος με είχε χτυπήσει με όλη του την δύναμη. Σε κάποια στιγμή νόμισα ότι άκουγα και φωνές στο κεφάλι μου να μου λένε τον πόνο τους.<br />
     Επιτέλους! Ήμουν έξω από το νοσοκομείο. Ο πόνος στο στομάχι και οι φωνές στο κεφάλι χάθηκαν. Μπήκα στο αμάξι και είπα στον πατέρα μου να κάνει μια στάση σε κάποιο φαγάδικο για να πάρω κάτι να φάω γιατί ύστερα από την χτεσινή περιπέτεια ένιωθα σαν να έχω να φάω δέκα μέρες.<br />
     <br />
     Μόλις μπήκα στο σπίτι το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να βγάλω τα ρούχα που φόραγα και να μπω να κάνω μπάνιο. Με του σφουγγάρι στα χέρια άρχισα να τρίβω κάθε μέρος του σώματός μου δυνατά. Μάλιστα τόσο δυνατά που άρχισα να δημιουργώ πληγές.  Αφού τέλειωσα το μπάνιο περιποιήθηκα λίγο τις πληγές που δημιούργησα από το τρίψιμο και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου για να ξεκουραστώ. Προσπαθούσα να θυμηθώ τι ακριβώς είχε γίνει το προηγούμενο βράδυ και αν όντως έγιναν αυτά που νόμιζα.<br />
     <br />
     Δεν πέρασαν ούτε δέκα λεπτά και άρχισα να βυθίζομαι σε ένα βαθύ όπως αποδείχτηκε ύπνο. Παρόλο που ταλαιπωρήθηκα αρκετά τις τελευταίες ώρες δεν ήμουν τόσο κουρασμένος όσο πίστευα. Μάλιστα ένιωθα πιο ανάλαφρος. Τα μάτια μου άρχισαν να βλέπουν πολύχρωμες κουκίδες διαφόρων μεγέθων. Μου θύμησαν τα γνωστά νεφελώματα. Ξαφνικά αυτές οι κουκίδες με τράβαγαν στο μέρος τους. Ένιωσα το σώμα μου να ταξιδεύει με ταχύτητα προς τα κει.<br />
     Ταξίδευα. Που πήγαινα; μπορεί να μην γνώριζα τον προορισμό μου αλλά το ένιωθα πολύ οικείο. Ήταν σαν να ήξερα ακριβώς που πηγαίνω.<br />
Μια λάμψη και ξαφνικά μπροστά μου εμφανίστηκαν πάρα πολλοί πλανήτες διαφόρων χρωμάτων και μεγεθών. Έμοιαζαν με τους δικούς μας αλλά δεν ήταν ιδιοι. Αυτοί εδώ ήταν κατοικίσιμοι.<br />
     Ίσως να ήταν η φαντασία μου αλλά μάλλον γινόταν κάποιος πόλεμος μεταξύ τους γιατί έβλεπα πολλά διαστημόπλοια να κυνηγούν το ένα το άλλο και να ανταλλάσουν πυρά. Όμως ένιωθα ότι αυτό δεν ήταν η μεγάλη μάχη. Έτσι προχώρησα προς τον μεγαλύτερο πλανήτη. Είχε χρώμα πορτοκαλί με καφέ και είχε δύο πλανήτες δορυφόρους των οποίων η κίνηση ήταν διαφορετική σε σύγκριση με την Σελήνη.<br />
     <br />
     Ο κεντρικός πλανήτης είχε δεξιόστροφη κίνηση ενώ ο πρώτος δορυφόρος κινούνταν  αριστερόστροφα στον οριζόντιο άξονα του κεντρικού πλανήτη και ο δεύτερος κινούταν δεξιόστροφα στον κάθετο άξονα του κεντρικού πλανήτη. Και οι δύο αυτοί δορυφόροι κινόντουσαν ο ένας στην τροχιά του άλλου χωρίς όμως να υπάρχει περίπτωση σύγκρουσης μεταξύ τους. Είχε φροντίσει γι' αυτό ο κεντρικός πλανήτης με το μαγνητικό πεδίο του.<br />
Και οι δύο μικρότεροι πλανήτες δεν ήταν κατοικίσιμοι αλλά είχαν πάνω τους κάτι κτίσματα που έμοιαζαν σαν στρατιωτικές βάσεις. Ο πρώτος πλανήτης ήταν χρώματος κόκκινο ενώ ο δεύτερος χρώματος μπλε.<br />
<br />
     Μόλις μπήκα στην ατμόσφαιρα του πλανήτη άρχισα να κατεβαίνω με ταχύτητα προς το έδαφος. Δεν με τράβαγε η βαρύτητα του πλανήτη αλλά εγώ βιαζόμουν να φτάσω εκεί. Γιατί όμως; Τι υπήρχε εκεί που έπρεπε να δω τόσο βιαστικά; Δεν ήξερα τι με περίμενε κάτω,  αλλά η κατάσταση δεν φαινόταν πολύ καλή. Πυκνοί μαύροι καπνοι γέμιζαν την ατμόσφαιρα. Στο βάθος άρχισα να διακρίνω ένα τεράστιο σκάφος. Ήταν από τα μεγαλύτερα που είχα δει ποτέ μου. Μάλλον ήταν μητρικό σκάφος. Κάποιου αρχηγού ίσως. Και τότε είδα γιατί βιαζόμουν τόσο...<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-10-2006</td><td valign=top></td></table><br />