Η πρώτη μου θαρρώ πως ήτανε

Δημιουργός: φέρελπις, άγνωστος x y z

Αφιερωμένο στην αιώνια γυναίκα, την διαφεύγουσα... Ξέρει αυτή.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center][I]Η -Άθη- κάποτε έγραψε ,σ'ένα
που γράφαμε τότε φόρουμ,
μια μαντινάδα
που τέλειωνε έτσι:[/I]

ΜΕΣ ΣΤΗΣ ΝΥΧΤΙΑΣ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ
Ο ΠΟΝΟΣ ΜΟΥ ΜΕ ΚΑΙΕΙ
ΜΑ ΑΣΤΡΟ ΨΗΛΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
ΟΤΙ ΘΑ’ΡΘΕΙΣ ΜΟΥ ΛΕΕΙ

[I]και συνέχισα με τρανή
αισιοδοξία έπειτα από
την πνοή που μου' δωκε το
ποίημά της (να' σαι καλά):[/I]

~/~

Το Άστρο αυτό σαν έσβησε
μου' δειξε πως σε χάνω
και τώρα πια καρδούλα μου
νιώθω πως θα πεθάνω

Της ματωμένης μου καρδιάς
τα φύλλα μην αγγίζεις
στον Άδη ( να!) με έστειλες
γι' αυτό πια μην ελπίζεις :

Πως θα πατήσω ζωντανός
στο χώμα αυτού του κόσμου
στο φέρετρο πια κλείστηκα
όταν εχάθης φως μου

Κι ο Ήλιος ο Ηλιάτορας
το μνήμα κι αν αγγίζει
αδύνατο, δεν ημπορεί
τα μάθια μου π' αγάπησες
μ' αχτίδες να φωτίζει

Σφαλίσανε Λουλούδι μου
του κάμπου διαλεχτό μου
χωρίς να το' θελες και εσύ
έδρασες για το κακό μου...

Σ' αγάπησα και πόνεσα
κ' ας ήτανε γραφτό μου
με το δικό σου το Φιλί
να κόψω το λαιμό μου.

~/~

[I]πρώτη μορφή: 12/3/05,
διορθώσεις: σήμερα
Ηράκλειο, Κρήτη.
[/I]

[/align]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-10-2006