Που και που να τα λέμε

Δημιουργός: old man

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μοναξιά, ένα δωμάτιο μικρό που κάνει κρύο.
Πικρός καφές που θα τελειώσει
ειν΄ το κορμί μιας γυναίκας που πλάι μου αποκοιμήθηκε.
Κουβέρτα έγινε μια σκέψη που αρνήθηκε
πως ίσως πια να μην υπάρχεις.
Παράθυρο ανοιχτό η ιδέα ότι θα ‘ρθεις.
Και ηλιαχτίδα η ανάμνηση από ένα σου χάδι.
Ο ουρανός που ταξιδεύεις, θάλασσα μου
μέσα της βούτηξα να πνιγώ.
Έψαξα να σε βρω.
Ξέρω πως κυνηγάς τα καλοκαίρια.
Πουλί αποδημητικό
φτιάχνεις φωλιές με θέα τα αστέρια.
Ξέρω πως χάθηκες μέσα στο σύμπαν
Ταξίδεψες στην αγκαλιά ενός κομήτη,
έτη φωτός μακριά μου
Στα έγκατα ενός νεκρού πλανήτη,
έγινες λάβα και του έδωσες ζωή.
Ξέρω έγινες σύννεφο σε μια ψηλή κορφή,
έπειτα έγινες βροχή στο χώμα
πολύχρωμο ουράνιο τόξο σε μια πόλη γκρι.
Για να σε βρω στρίμωξα στη χούφτα μου το κόσμο όλο,
και τον τσαλάκωσα σαν να ήτανε χαρτί
Να ακουμπήσει η καρδιά μου στη δικιά σου
και στο μυαλό μου, η μοναξιά να γίνει μια γιορτή.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-10-2006