Το γράμμα

Δημιουργός: Αστεροτρόπιο (Jeny)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αγαπημένε μου,
Φοράει ο κόσμος σιδερένια πανοπλία κι όλο πάνω μας κραδαίνει το σπαθί του.
Κι αν με γενναιότητα αντάξιου πολεμιστή γλίτωνα την κόψη του, με αμυδρές χαρακιές, με κούρασαν οι μάχες.
Αδύναμη πια ορμώ στα τυφλά με το κεφάλι, μα εγώ γυμνή.
Τσακίζουν τα κόκαλα απ’ το μολύβι.
Κι αποσύρομαι.
Μα η απόσυρση άλλες μάχες γεννά.
Σαν σφουγγάρι ρουφώ τους πόνους και τις πληγές των ανθρώπων.
Με στύβει η αδικία σ΄ ένα κουβά με βρώμικο νερό.
Αφήνομαι στη λάσπη να εξιλεωθώ απ’ την ψηλομύτα καθαρότητα ψυχής.
Και παρασύρω γύρω μου, τον με πόνο και κόπο φτιαγμένο μικρόκοσμό μου, στη λάσπη.
Σοκαρισμένος με κοιτά να θρυμματίζω την επίπλαστη επιφάνειά μου.
Κι εγώ, ακόμα πιο σοκαρισμένη ν’ ανακαλύπτω πως υπήρχε.
Πιο βαθιά βουλιάζω στο βούρκο. Τι είναι αληθινό;
Στέλνω την ψυχή μου στην κόλαση, αφού στο διάβολο να την πουλήσω δε μπορώ, και παρακολουθώ τη διαδρομή ακίνητη.
Εκεί, ανάμεσα στην επιλογή και το είμαι, χάνομαι για άλλη μια φορά.
Αγαπημένε μου,
Χθες το βράδυ πήρα αγκαλιά τη μικρή μου να της διαβάσω τον Ευτυχισμένο Πρίγκιπα για ν’ αποκοιμηθεί.
Κι η φωνή μου ράγιζε και ράγιζε ώσπου έγινε κομμάτια που τα ράντιζαν τα δάκρυα. Γιατί καλέ μου; Γιατί; Εγώ αλλού τη στέλνω.
Δεν ανήκει στα παραμύθια, ούτε στα ιδανικά. Ούτε στην πιο αθώα σκέψη που χάνεται στο πεζοδρόμιο.
Δε βρίσκω αντίδραση στη δράση. Δε θέλω πια να είμαι συμμέτοχη.
Η ευαισθησία κατάρα είναι άμα δεν προκαλεί ανατροπές.
Κι ας με γλύκανα κάποτε τρώγοντας την καραμέλα του φτάνει να κάνω καλύτερο τον εαυτό μου. Πες πως έγινε για λίγο. Και;
Μόνο να ’βρισκα κάτι που ν’ αξίζει να πεθάνω γι’ αυτό!
Μα ούτε για σένα μ’ αφήνεις να πεθάνω αγαπημένε μου.
Ούτε για σένα.

Σε φιλώ.
Το μικρό σου.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-11-2006