η πτήση του νεοσσού

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>η πτήση του νεοσσού</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>η πτήση του νεοσσού</b><p>Δημιουργός: marakos1948, <i>Μάριος</i><p><i> ποτέ δεν πατούσα στη γή απο.. γεννησιμιού μου</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Αεροναυτίλε η σειρά σου, ακούστηκε η τραχεία φωνή  του κυβερνήτη δείχνοντας με από την καμπίνα πλοήγησης. Είχε έλθει η σειρά μου να προσγειώσω το μεγάλο μεταγωγικό, δηλαδή να κάνω πράξη αυτά που μας έμαθαν σε περίπτωση που οι χειριστές ήτανε ανήμποροι να το κάνουν. Κοίταξε να μας προσγειώσεις με ασφάλεια μου είπε παραχωρώντας την θέση  του.<br />
 Φαντάσου ότι έχεις Λοκατζήδες πίσω σου, ότι έχουμε σκοτωθεί οι δύο μας και πρέπει να κατεβάσεις αυτό τον διάολο στο πρώτο αεροδρόμιο που θα βρεις μπροστά σου. Είναι ένα από τα καθήκοντα σας εκτός από το να μας δίνετε τα στοιχεία πορείας και τα καιρικά, κατάλαβες? Πρέπει οπωσδήποτε να σώσεις τις ζωές αυτών πίσω σου οπωσδήποτε. <br />
Το ίδιο τροπάρι είχε πει και στους άλλους δυο που προηγήθηκαν και δεν τα κατάφεραν.<br />
Πρόσεξε τούτο το θεριό δεν είναι μαχητικό, δεν θέλει απότομες κινήσεις, θέλει τρυφερότητα σαν γυναίκα και ήρεμες κινήσεις. Άντε λοιπόν, το πηδάλιο στα χέρια σου, αν τύχει τίποτα, ο συγκυβερνήτης θα το πάρει εκείνος πάνω του. Άντε λοιπόν κάθισε ζαγάρι. Κοίταξα με ανακούφιση τον υπομηναγό  και συγκυβερνήτη να μου χαμογελάει στην διπλανή θέση αφήνοντας το πηδάλιο του στα χέρια μου. Κοίτα πιτσιρίκο το απομπλοκάρισα ,δούλεψε τη μανέτα και τα ποδοστήρια μόνος σου.<br />
 Δες μπροστά σου τον τεχνητό ορίζοντα, πήραμε κλίση.. Εχουμε κλυδωνισμούς ισορρόπησε το στραβάδι., κάντο τώραααααα!!!.<br />
 Πίσω γινότανε σαματάς, άλλοι γελούσανε ,άλλοι ήτανε σιωπηλοί σαν τάφοι. Ήταν 11 άτομα, από την σειρά μου .Για να δούμε εσείς που γελάτε ,θα τα καταφέρετε η θα τα  σκατώσετε  όπως οι άλλοι δύο, είπε ο κυβερνήτης που μου είχε παραχωρήσει το πηδάλιο. Έλα λοιπόν ισορρόπησε το, θα πέσουμε σε περιδίνηση. Τρέμοντας στην κυριολεξία τράβηξα το πηδάλιο προς το μέρος μου κάνωντας το θεριό να πεταχτεί προς τα πάνω.Το φτερό το δεξί σήκωσετοοοοο.. θαχουμε απώλεια στήριξης. θα μας ρίξει τούτο το στραβάδι, φωναξε ουρλιάζονταςς .Όχι φώναξα κάνοντας την σωστή κίνηση ,δίνω στροφές στο δεξί κινητήρα, όχι αφήστε με ….ισορροπώ. Στο παρά 5 δεν κόπηκα εκείνη τη στιγμή, το θεριό είχε καθίσει μαλακά στους σωρείτες. <br />
Λοιπόν, «μας χτυπάνε αντιαεροπορικά ,έχουμε" νεκρούς και τραυματίες" πίσω, χάνεις τον  αριστερό (κινητήρα) χάνουμε ύψος» ακούς ρεεεεεεεε ? <br />
Λειτούργησα σχεδόν μηχανικά, κρατώντας τα μάτια μου στον τεχνητό ορίζοντα "κόβωντας" τον αριστερό και ισορροπώντας με τον δεξί την «απώλεια» του κινητήρα. Επανέφερε τον αριστερό στο φούλ τωρα,καλά τα κατάφερες! Και τώρα στα δύσκολα, πάρε τους χάρτες σου και πήγαινε μας στο πιο κοντινό αεροδρόμιο. <br />
Έβαλα μπροστά μου το γνώριμο μου χάρτη και έψαξα χωρίς ν αφήνω το πηδάλιο ούτε στιγμή  για να βρω την θέση του αεροδρομίου. <br />
Μη κοιτάς έξω μωρέ ζαγάρι, τα μάτια σου στα όργανα ,πες πως είναι νύχτα, δούλεψε πυξίδα και χάρτες. Τα μάτια κάτω αλλιώς κόβεσαι .<br />
Βρήκα Τανάγρα ,βρήκα Τανάγρα ..φώναξα ανακουφισμένος. Μη κάνεις καμιά βλακεία, δεν είναι ενημερωμένοι για εμάς.. θα μας ζητήσουνε παρασύνθημα πρόσβασης.<br />
 Πάρε  την Ελευσίνα και ενημέρωσε τους που βρισκόμαστε ..να ειδοποιήσουν την Τανάγρα μη σηκώσει τα μαχητικά.. κάνε το τώρα, μας έπιασε το ραντάρ στην Πάρνηθα. Νάτοι κιόλας….έχουμε παρέα, δες έξω.. Πράγματι δυο F-104 μας έχανε πλαισιώσει κουνώντας τα μικρά φτερά τους πάνω κάτω, δείγμα ότι μας υποχρέωναν να προσγειωθούμε στην Τανάγρα. Ήταν μέσα στην εκπαίδευση αλλά εγώ δεν το ήξερα. Ακολούθησε τους μικρέ δεν ξέρουμε το παρασύνθημα. Αν δεν το κάνεις ξέρεις τι θα  γίνει……<br />
” ΝΟΡΝΤ-ΑΤΛΑΣ δεν έδωσες πορεία πτήσεως και δεν απάντησες στο σύνθημα…ακολούθησε μας αμέσως» .Έκανε μια σχεδόν κάθετη βύθιση και βρέθηκε χίλια πόδια μπροστά και  κάτω από το ρύγχος μου σαν προπομπός,ενώ  ο άλλος από τα αριστερά βρέθηκε στις ουρές μας πίσω σε κλάσματα δευτερόλεπτου.<br />
Μη κάνεις καμιά κουταμάρα και κάνεις απότομη βύθιση γιατί θα διαλυθούμε, αυτό είναι μαχητικό και ευέλικτο, εμείς  δεν είμαστε για τέτοια έτσι?.<br />
Ήμουνα ο τρίτος που είχα φθάσει σ αυτό το σημείο και δεν είχα κοπεί ακόμα.<br />
Ο πατέρας σου είναι παλικάρι για να δούμε πήρες τίποτα από κείνο ή είσαι λαπάς.<br />
Αισθάνθηκα πολύ άσχημα, λες και η τιμή του πατέρα κρεμότανε από το πηδάλιο  και τα  ποδοστηριά μου..... μα εγώ δεν πήγαινα για χειριστής, αλλά η προσγείωση ήτανε μέσα στα μαθήματα που μας έκαναν, για έκτακτες περιπτώσεις. Κατέβασα του τροχούς και με τα  μάτια συνεχώς στην πυξίδα και στον τεχνητό ορίζοντα, έγειρα το θεριό μαλακά προς τα αριστερά. Έκανα πλήρη στροφή, χάνοντας σιγά σιγά ύψος. Είσαι έξω από την ευθεία του διαδρόμου,θα πέσεις στους πυλώνες υψηλής τάσης, διόρθωσε την πορεία ανάθεμα σε, γιατί θα πρέπει να ξανανέβεις και να ξανακατέβεις με κύκλους, είπε αναψοκοκκινισμένος ο συγκυβερνήτης από το διπλανό κάθισμα. <br />
 Δεν θα ήθελα να κρέμονται ζωές από τα χέρια μου.. δεν ήμουνα φτιαγμένος για ήρωας. Ήθελα να τέλειωνε το μαρτύριό μου, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, δεν την ήθελα την πουλάδα ούτε το σπαθί του πατέρα. Ήμουνα άνθρωπος της τέχνης , που ροβόλιζε στις τσάρκες του έρωτα και όχι ένας ατσαλένιος αητός. Δεν έκανα γιαυτή την δουλειά με τίποτα!!!. <br />
Όμως είχα πεισματώσει ..θα το κατέβαζα ανάθεμα το, δεν ήθελα  να δω εκείνον που με γέννησε κατσουφιασμένο.. Εξ άλλου και η βάφτιση μου στον «αέρα» έγινε. Από παιδί πέταγα μαζί με τον πατέρα. Στην Λάρισα το 56 φόρτωσε μαζί με ένα φίλο του κάμποσα πιτσιρίκια της Μονάδας που είχανε κοκίτη και αφού μας ανέβασαν ψηλά με τη ντακότα, κάνανε δύο λουπινγκ και πάει ο κοκίτης. Αλλά εμείς βγήκαμε από κει μέσα σαν μεθυσμένα και σχεδόν κουφά από τον θόρυβο των κινητήρων. Ε φίλε.εεε.ε πλησιάζουμε τον διάδρομο,…διέκοψε ο Συγκυβερνήτης, τι έπαθες και κοιτάς στο κενό? Πέσε στο διάδρομο σήκωσε μύτη, δώσε στροφές στους κινητήρες, ετσι μπράβο..αυτό είναι..έλα.. πιάσαμε διαδρομο..…αναστροφήήήή. Τα είχα χάσει τελείως πίσω μου γινότανε ο χαμός, χειροκρότημα σύννεφο. Είχα πετύχει το ακατόρθωτο να ακουμπήσει σχεδόν μαλακά το πουλί και να μην αναπηδήσει ψηλά. στον διάδρομο.<br />
Τα κατάφερες μπαγάσα, τα κατάφερες άσε το πηδάλιο σε μένα, είπε ο κυβερνήτης.<br />
 Με έπιασαν τα κλάματα. ”δεν κλαίνε οι άντρες ρε”είπε  κλείνοντας μου το μάτι καθώς του παραχωρούσα την θέση μου.,δεν κλαίνε, με τίποτα.!!.<br />
 Εγώ όμως δεν συγκρατιόμουνα  ,κι όμως και οι άντρες.. κλαίνε και μάλιστα γοερά<br />
<br />
ΜΖ 1969<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-11-2006</td><td valign=top></td></table><br />