Θάνατος ήταν και πέρασε

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Η ζωή δεν έχει έλεος σαν τα παιδιά, ούτε φιλίες σαν την ποίηση. Κι ο κόσμος μοιάζει της μητέρας μου: αγαπημένος και χαμένος για πάντα (Τ. Λειβαδίτης)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ετοιμάζεται η συννεφιά να κατέλθει.
Επιτέλους γνώριμα τα εδάφη
Είδες που στα ‘λεγα ήλιε μου
Δεν κάνουν όνειρα στη μέση του χειμώνα
δεν τριγυρίζουν έτσι οι εύθραυστες στιγμές
ξέντυτες, ανοχύρωτες στην κάθε ανάγκη
που σου χτυπά μεσάνυχτα την πόρτα
Θάνατος ήταν… και πέρασε

Τι να περισώσεις από έναν θάνατο;
Βρέχει, ανοίγεις το ραδιόφωνο
και ταξιδεύεις… People are strange
Α ναι, εκείνες οι τρύπιες ώρες
που άφηναν στάλες αναμονής
να κυλούν στα τζάμια
κι έκαναν την άγνοια αρετή
και την ανάγκη ελπίδα

Μεγάλωσα πολύ ήλιε μου
για να σου επιτρέπω να βαφτίζεις
τον ουρανό, πατρίδα
τον άνεμο, ταξίδι
τα δάκρυα, βροχή
και την ανάγκη, έρωτα

Μη λοιδορείς την ενδοσκόπηση σαν κάτι ανούσιο
κι αναπολείς τις μακρινές εικόνες
σαν τις σκιές που μακραίνουν τ’ απογεύματα
πριν να αποδημήσουν στη νυχτερινή τους γοητεία.

Κι αν από κάθε γυρισμό, φτάνεις λιγότερος
είσαι ακόμα αρκετός για να χωρέσεις
πολλαπλούς θανάτους... ήλιε μου.
Έχεις πολλά ακόμα να κερδίσεις και να χάσεις
Μόνο μην είσαι πρόωρα αισιόδοξος
και πρόσκαιρα ανοιξιάτικος,
γιατί καμιά μου σκέψη δε σε αθωώνει
ούτε σε κάνει πιο υπαρκτό από άλλους
ομότιμους θανάτους.

Θάνατος ήσουν… και πέρασες

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-11-2006