Η νεράϊδα

Δημιουργός: nicolas

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ξημέρωσε και νόμιζα, πως είναι ακόμα δείλι
εκεί σταμάτησε ο νους, στα δυο της λάγνα χείλη...


Μ' ένα λευκό σου νυφικό, στα μαύρα μαλλιά στεφάνι
κάθε θλιμμένο δειλινό, κρατάς ένα γεράνι
σαν το μυρίζεις, με φιλάς, μου δίνεις ένα χάδι
κι ύστερα χάνεσαι ξανά, μες στο πυκνό σκοτάδι

Μία κατάρα κουβαλάς, να ζεις κι ας μην υπάρχεις
στη δύση του ήλιου του στερνού, προσμένω να ξανάρθεις...
Μα εγώ σε αγάπησα πολύ, κι αυτό κατάρα κάνει
να ζω μονάχα δυο λεπτά, μα Θε μου... δεν μου φτάνει!

-Πες μου! Ποιό είν το μυστικό, να σπάσω εγώ το ξόρκι
για να σε έχω μια ζωή, δεν φτάνουν πια οι όρκοι

Εκείνη όμως λυπήθηκε, της κύλησε ένα δάκρυ
και με λυγμό μου απάντησε, το νήμα δεν έχει άκρη
-Νόμιζα πως θα μπορείς, μαζί μου έτσι να ζήσεις
μα είσαι άνθρωπος, δεν φταις, θα πρέπει να με αφήσεις

Γέρνει ξανά και με φιλά, το στόμα της καιγόταν
λέει με φωνή τρεμάμενη, πως δεν θα ξαναρχόταν
Καθώς σιγά χανότανε, πέταξε το λουλούδι
μου ζήτησε η αγάπη μας να γίνει... ένα τραγούδι...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-11-2006