Σκεψεισ

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Σκεψεισ - Σκιεσ</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Σκεψεισ - Σκιεσ</b><p>Δημιουργός: nea moni<p><i> Ακόμα σε περιμάνω...με την ίδια έντονη αγάπη...</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Απόλυτη ησυχία... <br />
Μόνο η μελωδία κάποιου γνώριμου τραγουδιού απ' τα παλιά...<br />
Πιάνω την πένα και το χέρι μου την ακολουθεί. <br />
Οι πρώτες λέξεις παίρνουν μορφή στην σελίδα. Μια κατάλευκη σελίδα με νέες σκέψεις... Πού θα με βγάλουν ; Δεν ξέρω...<br />
Ενώ είμαι μόνη νιώθω μια παρουσία στον ίδιο χώρο μ' εμένα που μου προκαλεί ένα περίεργο συναίσθημα. Το χλωμό φως του κεριού, που έχω για μοναδική συντροφιά, δε με βοηθάει να δω καθαρά στο δωμάτιο. <br />
Μα το νιώθω... Μου προσφέρει την ηρεμία και την αναστάτωση ταυτόχρονα. Κοιτάω γύρω μου, μα δεν είναι κανείς. Ξαναπιάνω την πένα και κάνω να γράψω, μα τώρα νιώθω μια αύρα δίπλα μου, μια ρυθμική αναπνοή... Το προσπερνάω...Όμως σίγουρα κάποιος είναι κοντά μου...δίπλα μου.Κοιτάζω τριγύρω μου μήπως και μου φανερωθεί.Και πάλι κανείς.Ίσως ήταν της φαντασίας μου, μια σκια. Όμως όχι, είναι έντονη, πολύ έντονη.<br />
Μια σκια με τέτοια δύναμη είναι επικίνδυνη αλλά όχι αυτή. Είναι τρυφερή, ανάλαφρη. Σιγά-σιγά τη νιώθω όλο και πιο κοντά μου και παίρνει μορφή.Είναι...ναι...είναι εκείνος.Είμαι μόνη αλλά μαζί του. Η σκέψη του είναι μαζί μου.Μ'αγκαλιάζει και μου ψιθυρίζει λόγια τρυφερά.<br />
Ο φόβος του αγνωστου μ'εγκαταλείπει και τη θέση του παίρνει η απόλυτη ηρεμία.Είναι τόσο μακριά και συγχρόνως τόσο κοντά.<br />
Κλείνω τα μάτια και τον σκέφτομαι για να τον νιώσω περισσότερο...Ψιθυρίζουμε και οι δυο "Σ'αγαπάω". Ίσως δεν χρειάζεται. Θα έλεγε κανείς πως όποτε τον αντικρύζω, πίσω από τα χείλη μου βρίσκεται πάντα κρυμμένη αυτή η λέξη, πίσω από την καρδιά μου αυτό το συναίσθημα.<br />
Κρύβομαι στην αγκαλιά του, ξέρω πως εκεί δεν θα με βρει κανείς γιατί εκείνος θα με προστάτευε από κάθε άσχημη σκέψη και δε θα με ένοιαζε τίποτα.<br />
Η φλόγα τρεμοπαίζει. Εκείνος σταματάει, σκύβει στο αυτί και μου ψιθυρίζει "πρέπει να φύγω".<br />
Ένα αεράκι από έξω επισπεύδει αυτή τη φυγή αφού σβήνει το κερί και απλώνει το σκοτάδι.Νιώθω την αμείλικτη μοναξιά και βιάζομαι να το ξανανάψω. Μάταια όμως...<br />
Και πάλι μόνη...Οι τελευταίες νότες του τραγουδιού... Ένα δάκρυ βρήκε επιτέλους!την ελευθερία του πάνω στην γεμάτη πια σελίδα...<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-11-2006</td><td valign=top></td></table><br />