Ο Φοβισμένος Αλφόνσο

Δημιουργός: Γιώργος_Ευθυμίου

Όταν ο φόβος γίνεται συναίσθημα αρνούμαστε το μπροστά, στεκόμαστε στο πίσω...Καλο Σαββατοκύριακο!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η μέρα ανέμελη αέριζε τα χρυσά μαλλία της.
Γελούσε μες στα μάτια του μικρού Αλφόνσο.
Χαρά απέραντη.
Κάπως έπρεπε να την μοιράσει.
Έστεκε επιβλητικά στο απόγειο των συναισθημάτων...
Μοίρασε τον ήλιο μες στα μάτια του βουλιάζωντας στη φλέβα της σκέψης.
Κάπου εκεί...
Που ο μικρός Αλφόνσο δεχόταν όλα τα βουητά...
Εκεί που τόσα χρόνια έχει κατασκηνώσει η πόλη.
Ακόμα αναστενάζει.
Βουητά και κραυγές...
Όμως δεν είχε πια γράμμα η πόλη για τον Αλφόνσο.
Ζαλίστηκαν όλα στην παράδοξη λάμψη, στη λάμψη της ελπίδας.
Όχι της μετέωρης, της ξελογιάστρας.
Στη λάμψη της έντιμης, της ακμάζουσας ελπίδας.
Ήταν πρώτη φορά.
Που το αύριο καλούσε τον Αλφόνσο.
Του χτυπούσε την πλάτη.
Και ο Αλφόνσο ανταποκρινόταν.
Μα όσα δε φέρνει ο χρόνος,
απρόσκλητα τα στέλνει η στιγμή.
Και η στιγμή-ανατολή γινόταν ορατή στο τρεμάμενο βλέμμα του Αλφόνσο.
Σαν το τσίμπημα ενός κουνουπιού ή το τρύπημα μιας βελόνας.
Τόσο αχνά, μα τόσο απόλυτα,
το σκηνικό μετέωρο.
Ο μικρός υπέκυψε.
Οι άγριοι κροκόδειλοι σκαρφάλωναν στα κλαδιά του.
Και πάλι και πάλι...
Έτοιμοι να τον κατασπαράξουν.
Ο Αλφόνσο πετούσε απ' την σάρκα της ψυχής του...
Πετούσε το αύριο,
μέχρι να φύγουν έδινε...
Έδινε την ελπίδα.
Τη λάμψη των ματιών του.
Και η πόλη αναστέναζε ξανά,
τώρα κ' αυτός μαζί της.
Ήταν και ο Αλφόνσο όπως εμείς...
Μετά το βέλος του ονείρου,
Πριν το ξύπνημα του θανάτου,
κατάληγε να ανήκει εκεί που φοβόταν...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-12-2006