Ο μεγάλος δρόμος ζ

Δημιουργός: Ίμερος, Μιχάλης Κάρος

το τέλος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σήμερα

Έχει περάσει ένας χρόνος από όταν βγήκα από το νοσοκομείο, κουβαλώντας την κακή μου διάθεση και με πατερίτσες για βοήθεια. Το τεχνητό μέλος ήταν ένα όνειρο τότε, αλλά εδώ που τα λέμε, δεν είχα ιδέα για το τι μπορεί να βελτιώσει την κατάστασή μου. Με παρότρυνση της Τζένης, έκανα κάποιες ενέργειες σε κάποιο φιλανθρωπικό σύλλογο που τα μέλη, είδαν το πρόβλημά μου με κατανόηση. Οι διαδικασίες ήταν αργές, και δεν υπήρχε κάποιο χρονικό όριο που να μου λέει το πότε. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι θα έπρεπε να βρω στέγη πρώτα. Η παρέα που έκανα με τον Σελίμ, με βοήθησε να ξεπεράσω πολλά προβλήματα μια και ήξερε από πρώτο χέρι τι σημαίνει αναπηρία. Αλλά κι εγώ από το μέρος μου τον βοηθούσα και στις φυσιοθεραπείες και την γυμναστική. Γίναμε γιατροί του εαυτού μας, μαθαίναμε τα πάντα και γρήγορα. Αυτό μας βοήθησε να πάρουμε πιο γρήγορα το εξιτήριο. Σε συζητήσεις που είχαμε κάνει για το μέλλον αποφασίσαμε να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον μέχρι να βρούμε το δρόμο μας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να συγκατοικήσουμε σε ένα μικρό δυάρι που μας παραχώρησε η εκκλησιά και αργότερα θα βλέπαμε.
Η έγκριση για τα τεχνητά μέλη ήρθε, έπρεπε να πάμε στην Αθήνα για δοκιμές, μια κουβέντα είναι αυτό. Ποιος θα μας συνοδέψει, ποιος θα μας παραλάβει στην Αθήνα, που θα μείνουμε, τι θα τρώμε, σε αυτά τα ερωτήματα δεν απαντούσε κανείς. Έτσι βασιστήκαμε στον κόσμο εδώ στη Θράκη που μας αγαπούσε.
Έτσι κι έγινε, όπως τα σχεδιάσαμε. Ο καιρός επούλωνε και τα φυσικά και τα ψυχικά τραύματα. Όμως οι δυνατότητες για δουλειά πολύ μικρές σχεδόν ανύπαρκτες. Εγώ έχω βρει δουλειά σε μια βιοτεχνία που φτιάχνει παραδοσιακά είδη, σκαλιστά διάφορα. Ο Σελίμ βοηθός σε ένα ραφτάδικο. Τα λεφτά λίγα, ίσα που μας έφταναν για το μήνα. Μας έδινε και ένα βοήθημα η εκκλησία αλλά που να φτάσει με τις ανάγκες που είχαμε. Περιμέναμε τη βοήθεια της πολιτείας, ίσως κάποτε να γίνει και αυτό. Με τον καιρό μάθαμε καλά τα εγγλέζικα και αρκετά ελληνικά και μπορούσαμε να συνενοούμαστε πιο άνετα, με τους γύρω μας αλλά και μεταξύ μας. Δεν χρειαζόταν να μάθει ο ένας τη γλώσσα του άλλου.
Κράτησα επαφή και με τον πατριώτη μου, που με βοήθησε όσο δεν παίρνει. Όπως και ο γιατρός και η νοσοκόμα που με βλέπουν σαν παιδί τους και με βοηθάνε ακόμα.

*************************************************************************************************************
Δεν προσπάθησα να αγγίξω το θέμα με τις πραγματικές του λεπτομέρειες, απλώς ανέδειξα το πρόβλημα. Η αλήθεια είναι πιο πικρή ακόμα. Κάθε τόσο σκοτώνεται και κάποιος στα ναρκοπέδια του Έβρου και θα συνεχίσουν να σκοτώνονται αν δεν αποσυρθούν οι νάρκες κατά προσωπικού.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-12-2006