Ανατομία κρεμασμένων ποδηλάτων

Δημιουργός: Ανδρέας Ανδρέου

Όταν οι στιγμές παίρνουν τη δικιά τους πλοκή, όταν οι πόθοι κορυφώνονται, όταν οι κρυφοί δρόμοι έχουν την ίδια αφετηρία, όταν τα χελιδόνια υπόσχονται και αθετούν, όταν η βρύση και το "πιτ - πιτ" σε εγκλωβίζουν αξεθύμαστα... Στη Χαρούλα!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μπήκαν στο σπίτι μου τα αυθάδικα χελιδόνια
ένα απ’ αυτά είχε το θράσος να ‘ναι όμορφο.
Στεκότανε στην άκρη κοντραπόστο
μ’ ένα αδιόρατο επιταχυντήρα χαμόγελου.
Ένα μπαλόνι έσκαγε στον ουρανό,
εκείνη έλεγε για χάρτινα χορεύοντας,
για τη ναρκωτική ουσία των ερώτων μου,
για αποβάσεις στις ακτές της Νορμανδίας
μέχρι Μπουχάρα και Σαμαρκάνδη.
Με πόσες «άνοιξες» φλερτάρισαν τα μάτια σου;
«Το παπούτσι σου είναι λερωμένο...»
Φρίξον ήλιε, είμαι ο χειμώνας!
Οι μουσικές μου έγιναν θόρυβος
κανείς δεν έχει πρόθεση να τις ακούσει.
Ακούω τη ζωή μου να λικνίζεται ολόφυρτη
στα βιλαέτια των αλγερινών δημοκρατιών
με συζητήσεις των αόσμων συνδικάτων
-ρολόγια που βγάζουν χτύπους ξεψυχισμένους-
παρέα μ’ εξαθλιωμένες καλημέρες
να βολτάρουν με δολοφονημένα ποδήλατα.
Η ζωή μου ένα ευθύγραμμο τμήμα,
ποτέ δεν βρίσκω την αρχή.
Συναντά ευθείες πάνω στα βράχια
σκοντάφτει στο παράλληλο φιλί τους.
Το καφέ στο σακάκι σου μ’ εξιτάρει...
Θα σ’ αγαπώ μέχρι να κόψεις τα μαλλιά σου!
Και οι γυναίκες θα κοιτάζουν σε καθρέφτες.
Ποιος είδε στις κλινικές κάποια φαντάσματα;
Τα χελιδόνια δεν αυθαδιάζουν συχνά
πετάνε ένα: «Αγαπητέ μας ακροβάτη καληνύκτα»
κι έπειτα φεύγουν. Πολύ...
Γίνομαι υπονοούμενος σα σκέψη.
Είναι κι αυτή η βρύση που όλο στάζει,
μέρες τώρα ένα «πιτ – πιτ» στ’ αφτιά μου
και δεν τη φτιάχνει κανείς.

Αστυάνακτας,

Τετάρτη, 13 Δεκεμβρίου 2006.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-12-2006