Το γραμμα που δεν θα διαβάσεις ποτέ

Δημιουργός: Maximus, Nikos

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]ΤΟ ΓΡΆΜΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΑΒΆΣΕΙΣ ΠΟΤΈ


Τα χρώματα σου στο φως αλλάζουν....χάνονται οι αγγέλοι ενώ παίζουν αέρινα κύμβαλα, φεύγουν,πεθαίνουν, και σε μια τελευταία ανάσα φύλλα απο δένδρα πέφτουν και αρμενίζουν ήρεμα κύματα πάνω στα όμορφα χείλη σου κι εσύ η άκρη απο το πιο κρυφό μου όνειρο.
Σε παρατηρώ απο την άκρη του δρόμου να περπατάς ή μάλλον καλύτερα
να ίπτασαι ελάχιστα απο τη γή...Κι όλο αυτό γιατί φοβάσαι μην ο κοσμός δεν αντέξει σε τούτη την αλήθεια
από αυτό το παράξενο,γι’αυτόν,
μικρό θαύμα...
Τα βράδια-αν και λιγοστά από τη μέρα που επιτέλους είδα-
το χέρι μου σε αγγίζει...
Αγγίζει το λευκό σου πρόσωπο...
Εκείνα τα μάτια που μέσα τους η νιότη πυρπολίζει καυτές ανάσες
και αφυπνίζει τις κρυμμένες-από καιρό ίσως-επιθυμίες του σώματος και της ψυχής...
Εκείνο το κορμί που θες μονάχα να απολαύσεις μέσα στην αιωνιότητα
μα βλέπεις ο χρόνος μας προλαβαίνει, σχηματίζει ρυτίδες
στα πρόσωπά μας
και ξεχνάμε τη μέθη της νιότης...
-μα τι λέω; ο χρόνος πως μπορεί να αγγίξει εσένα; -
Μενω σιωπηλός γιατί όλα αυτά αντί να βγούν από τα
χείλη μου μένουν μαρμαρωμένα πάνω σε αυτό το χαρτί
με συνταξιδιώτη τούτο μονάχα το μολύβι
σε αυτό το γράμμα που δεν θα διαβάσεις ποτε...
Και πάνω που τα μάτια θέλουν να κλείσουν για να διώξουν την κούραση της ημέρας τα μαγεύει η σκέψη σου και ξυπνούν για καινούρια ταξίδια
στο κλειστό μου δωμάτιο...
Κάθε γράμμα του ονόματός σου εφηβικοί αναστεναγμοί τα συντροφεύουν
-μ’έκανες πάλι να νιώσω έφηβος-
και ίσως κάποιες λέξουν ζητούν ένα γυναικείο όνομα για να ειπωθούν...
Κάθε φορά που περνώ από δίπλα σου κλέβω
λίγο από την ανάσα σου
και
νιώθω βλέπεις άνθρωπος ξανά...
Κι όταν έρχεται απρόσκλητη του κορμιού
η
θύμιση
μυρωδιές αλλάζουν στο δωμάτιο,
οι καπνοί της καθημερινότητας διαλύονται
κι
ένα σύννεφο από συναισθήματα σκεπάζει
το
μυαλό μου...
Σε φαντάζομαι κάτω από το σεληνόφως
να
χορεύεις
γύρω από τις φωτιές
σαν να είσαι μια μικρή θεά σε αυτό το κόσμο...
Μα βλέπεις μονάχα φαντασία
μου
έχει απομείνει...
Ξέρω πως δεν θα σε αγγίξω ποτέ...
Ξέρω πως δεν θα σου πω ποτέ λόγια ανείπωτα σε ένα ηλοβασίλεμά μας...
Ξέρω πως δεν θα ξυπνήσεις ποτέ στο κρεβάτι από τη μυρωδιά του καφέ που θα σου έχω φτιάξει...
Κι αυτό με πονά...
Αλλά πάλι αυτό εδώ είναι το γράμμα που δεν θα διαβάσεις
ποτέ...
είναι το γράμμα που γράφτηκε μονάχα για να απαλύνει τον πόνο μου...
Αλλά μονάχα τη μοναξιά μου μεγαλώνει...
Βλέπεις όπως όλα τα γράμματα
-γιατί να ξεχωρίζει το δικό μου; -
τελείώνει μέσα στο σκοτάδι του
-όπως άλλωστε ήταν και η γέννηση του-
και
για να μου θυμίσει πως πάντα θα μαι
το φάντασμά σου
που θα σε ακολουθεί
στο πέταγμά σου...
Καληνύχτα...
Επιστροφή στη μοναξιά λοιπόν...!!!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-12-2006