Μια αγκαλιά με ρόδα και αγκάθια

Δημιουργός: Vickaki

...τα φύλλα πέφτουν μα τα δέντρα μένουν....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είναι το ψέμα σου που μ’ αφήνει εδώ
Στα σκοτεινά δρομάκια του καημού περιπλανιέμαι
Ερινύες, μάγισσες και αθάνατοι θεοί
Τρέχουν τη μοίρα να προλάβουν…
Μα είναι κάτι στον αέρα που με κρατάει φυλακισμένη.
Είναι ένας ψίθυρος, μια λέξη, μια ευχή
Μια αγκαλιά με ρόδα και αγκάθια…
Τι σαν δεν είμαι δίπλα σου
Απ’ τα μεσόγεια είμαι…
Αντάμωσα το άστρο σου και μου είπε φύγε.
Μα κάτι με κρατάει και μ’ αφήνει εδώ…
Τα κίτρινα φώτα άναψαν και από κάτω είμαι εγώ…
Αδυσώπητη σιωπή και μοναξιά συνάμα,
κάποιος σφυρίζει ένα σκοπό…
Είναι ο ουρανός που με λυπάται;
Κι εγώ που νόμιζα πως όλα θα’ ναι αλλιώς…
Μα είναι οι θύμησες που γδέρνουν την ψυχή μου…
Μα είναι οι μνήμες που με κρατάνε και μ’ αφήνουν εδώ…
Και γίνονται τα δάκρυα μου σταγόνες της βροχής…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-12-2006