Η Υπομονή

Δημιουργός: ~Oνειροπαρμένη~

Καλό μεσημέρι σε όλους!...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πώς περνούν τα χρόνια;
Τι γίνονται τα λεπτά που έρχονται και φεύγουν;
Τα όνειρα, οι φιλίες, οι αγάπες, οι χαρές;
Αλλά και οι αγωνίες και οι φόβοι,
οι θλίψεις και οι αποτυχίες;
Σβήνουν και χάνονται όλα απ’τον ορίζοντα;
Όχι…
Το χθες υπάρχει μέσα μου,
το κουβαλάω πάνω μου..
Δεν κατάφερα όμως να συμβιώσω μ’αυτό..
Μ’ενοχλεί, με πληγώνει…
Σαν το αγκάθι που μπήκε στο παπούτσι,
και δε σ’αφήνει να περπατήσεις μπροστά..
Δεν ξέρω αν αυτό που με τρομάζει πιο πολύ
στο παρελθόν είναι αυτοί, ή η δικιά μου βλακεία..
-----------------------------------------------------------------

Κρύβομαι στο δωμάτιο μου…
Εδώ το παρελθόν έχει άλλη μορφή..
Είναι ένα ροζ σύννεφο που βρέχει αθωότητα..
Νιώθω προφυλαγμένη,
περιστοιχισμένη από αγαπημένα πράγματα,
με τυλίγει η απαλή μυρωδιά της χαράς…
Εδώ ανήκω εγώ!..
Εδώ, ό,τι βλέπω γύρω μου
δεν ταιριάζει με αυτά που έζησα μαζί τους!
Τι δουλειά έχω εγώ μ’αυτούς;
Αρκετά τους ανέχτηκα!..
Δε μιλάμε την ίδια γλώσσα!
Εγώ έχω βρει προ-ορισμό στη ζωή μου!
Μοναδικό τους ιδανικό η υποκρισία!..

[I]Υπομονή[/I], μου λες…
Η υπομονή είναι σ’ένα μπουκάλι
κι απ’αυτό πίνω κάθε πρωί και βράδυ,
συγκεκριμένες δόσεις μαζί με τον καφέ μου..
Όπως μικρότερη που έπινα το φάρμακο με το γάλα μου..
Έτσι και τώρα…
Για να αντέξει ο οργανισμός μου
και να μην τον καταβάλλουν…
Όμως, όχι, δεν το αξίζω να έχω τέτοιους φίλους!
Στα μάτια τους βλέπω
το παρελθόν να με περιγελάει,
με αποκλείουν απ’το μέλλον..

[I]Υπομονή[/I], μου λες…
Δεν έχω το δικαίωμα, σε ρωτάω,
να τους αποκλείσω εγώ απ’τη δική μου ζωή;
[I]Θα μείνεις μόνη[/I], μου λες…
Μάθε λοιπόν ότι δε με τρομάζει η μοναξιά,
όσο η διπροσωπία!..
Κι είναι δυνατόν να νιώσω ποτέ μόνη,
με τόσες άλλες ψυχές τριγύρω…;
Τι κι αν δεν ξέρω κανέναν απ’αυτούς;
Θα τους γνωρίσω!..
Θα γυρίσω όλο τον κόσμο μέχρι να βρω
έστω κι έναν [B]Άνθρωπο[/B] που θα μου πει
"Καλημέρα" μέσα απ’την ψυχή του!...
Κι αυτήν την "Καλημέρα" θα τη φυλάξω,
θα τη φοράω και θα με ζεσταίνει τα κρύα πρωινά...

[I]Υπομονή[/I], μου λες…
Ε, λοιπόν όχι!..
Ποιος σου είπε ότι το περιεχόμενο του μπουκαλιού
είναι ανεξάντλητο;…
Λυπάμαι, αλλά η υπομονή μόλις μας τελείωσε!...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-12-2006