Εφιάλτης απεξάρτησης

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Σκοτάδια κλαδιά και χαλάσματα φως την ξεπροβόδιζαν (Ζ. Δαράκη)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κοίτα να δεις που ο άνεμος
αντί να εξημερώσει τα σύννεφα
τα μάζεψε κι απόψε
μπροστά στης όρασής μου
τα μελλούμενα
Πηδώ από όνειρο σε όνειρο
για να πάψει να υποφέρει η νύχτα
και να βγάλει επιτέλους τα δόντια της
απ’ τους θυμούς των αναμνήσεων
Κουρέλια γίνανε κι ακόμη τραγουδάνε

Κάπου άνοιξε μια τρύπα
και τα περασμένα μπήκανε στο σπίτι
Κουδουναραίοι αλαλάζοντας άναρθρα
Σκιάζομαι
κι εστιάζω στον τρόμο
Κοιταζόμαστε στα χέρια, που γέμισαν
μάτια κι υπεκφυγές
Κάθε τόσο, ένα μάτι σβήνει
κι η στάχτη του σκορπίζεται στο κενό
Η ανάσα μου, δυσκολεύει την αίσθηση
που ξεγλιστράει να δει τον ορίζοντα
Κοντή όπως είναι
σηκώνεται στης ταραχής το ύψος
και πέφτει πάλι, ανικανοποίητη

Πυκνώνει η στάχτη
σβήνει και το τελευταίο μάτι
Πηδώ στο έσχατο όνειρο
και καλπάζω προς τη χροιά
της αντήχησης
Της μόνης
φυσικής συνέπειας του θορυβώδους
νυχτερινού παραληρήματος.

Κάθιδρη ανασηκώνω το ξημέρωμα
απ’ το βαθύ του λήθαργο
Θα ξυπνήσω -δε μπορεί-, θα ξυπνήσω

Μην ανησυχείς
δεν ήσουν μέρος του φόβου μου
Ίσως να ήτανε βαριά τα εδέσματα
στο ξεχασμένο στέκι της Ελευθερίας
και με θυμήθηκε ο τρόμος.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-12-2006