Χαιρέτησα το χαμόγελό σου

Δημιουργός: horseman, Στέλιος Κοντοδήμος - horsemans

Από τις διαδρομές της ψυχής μου...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B][align=center]Ρούφηξα διψασμένος το χαμόγελο...
Έπαιξα...
Θρυμμάτισα άθελα τον θρύλο σου...
Δεν φώναξες...
Μάζεψες τα κομμάτια του...
Προσπάθησες να κολλήσεις την ασχήμια του...
Δεν σου ανήκε...
Εγώ δίπλα σου, κοντά σου...


Έχασες κάποια στιγμή το φως...
Δεν ήμουν εκεί...
Απουσίαζα...
Ήταν ευκαιρία να σε αγγίξω...
Ίσως να σε φιλήσω...
Κολυμπούσα στο βάθος τον ματιών σου...
Ικέτευα να ανοιγοκλείνεις τα βλέφαρα...
Μπάτης ο αέρας τους άγγιζε τα κύτταρα...
Ένας γλάρος βούτηξε στην καρδιά μου...
Άνοιξε το άβατο...
Άρπαξε τον ποιό δυνατό χτύπο...
Δεν αντέδρασα...
Πονούσα...
Οι φτερούγες χτύπησαν δυνατά...
Η θάλασσα έσχιζε τον ουρανό...
Κομματιάστηκε πέφτοντας...
Το φεγγάρι έσβησε...
Τα αστέρια κρεμάστηκαν στους βράχους...
Ενσωματώθηκα με το σκοτάδι...
Πνιγόμουν από την κυριαρχία του...
Χανόμουν κι ανα-ζητούσα...
Το δικό σου χαμόγελο...


Η γη εκλιπαρούσε...
Επαιτούσε με στίχους...
Δανεικούς από άγνωστους ποιητές...
Που είχε χτίσει πάνω τους ουρανοξύστες...
Τα γράμματα είχαν χτιστεί από μπετό...
Είχαν τρυπηθεί από σίδερα...
Το χρώμα τους κυλούσε ξεφτισμένο...
Από τεφτέρια κιτρινισμένα...
Νωπά από δάκρυ...
Σκισμένα από στεναγμούς...
Παραχαράκτης της σιωπής τους...
Τραυλίζει ανήμπορη...
Οι ήχοι χαράζουν ψυχές...
Που αντιστάθηκαν στην ζητιανιά...
Τις έστειλαν στο εκτελεστικό απόσπασμα...
Τώρα εκλιπαρούν επαιτώντας...
Την τέφρα που σκοτεινιάζει...
Μάτια θολά από την ομίχλη τους...


Ο γλάρος πετούσε ψηλά...
Είχε στολίσει τα φτερά του με τον χτύπο μου...
Περιπολίες εκτελούσε αδιάκοπα...
Σε βρώμικα σοκάκια...
Λεωφόρους από ψεύτικα λαμπιόνια...
Προσμονούσε να φανείς...
Να μην χαθείς στην πανδαισία...


Η σιλουέτα σου στριμωγμένη σε μια γωνιά....
Δίπλα σου πεταμένα αποτσίγαρα...
Προφυλακτικά από πληρωμένο έρωτα...
Μπουκάλια που βρωμούσαν αλκοόλ...
Τραπουλόχαρτα σημαδεμένα από αμαρτία...
Σύριγγες γεμάτες από άγνωστες ζωές...
Καθόσουν αγκαλιά με την ατσάλινη θλίψη...
Το χαμόγελο είχε βραχεί...
Αποκολλήθηκε από τα χείλη...
Κυλιόταν ανάμεσα στα σκουπίδια...
Η καρδιά είχε παραιτηθεί από παλμούς...
Τα χέρια είχαν κρεμάσει...
Άγγιζαν βρώμικα σκαλοπάτια...
Κι εσύ...
Φοβόσουν...
Μόνη...


Σήκωσε τα μάτια...
Είμαι εδώ...
Ακούς...
Τους χτύπους της καρδιάς μου...
Ο ουρανός τρόμαξε...
Ανέβηκε ψηλά...
Τα αστέρια στολίζουν το φεγγάρι...
Η θάλασσα κόπασε...

Ο γλάρος μας πετά...

Στην ανάσα μας...
Στα χείλη μας...
Στο χαμόγελό σου...
Στο φως...


Ακούς...
Τους χτύπους μας...
Αγκαλιάζουν...
Τις ψυχές μας...
Ψυχή μου...


Στέλιος Κ.[/align][/B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-12-2006