Ξαπλωμένη ήσουν στο σιντεφένιο σεντόνι

Δημιουργός: elixgeo

Κάπου-κάπου, κλέβοντας χρόνο, γράφω και βρίσκω τον κλεπταποδόχο εδώ μέσα.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ξαπλωμένη ήσουν στο σιντεφένιο σεντόνι,
-το ιριδίζον χρώμα τόχε πάρει
απ΄τον ιδρώτα του κάματου του μοναχικού σου έρωτα-.

Το ένα χέρι σου απλωμένο, μάλλον χαλαρά, μάλλον αδιάφορα,
-σα νάκανε κάτι που έπρεπε να γίνει-,

ίσιωσε μια πτύχωση του σεντονιού.
Κι ύστερα κι άλλη κι άλλη και ακόμα μια.

Ίσιωσες όλο το σεντόνι,
ίσιωσες όλη τη ζωή σου μέχρι τώρα.

Όχι σαν την άμμο που ισιώνεις για να ξαναγράψεις,
σκέφτηκες,
στο σεντόνι δεν μπορείς να ξαναγράψεις,
σκέφτηκες,
σε ένα ίσιο σεντόνι θα ζήσω τώρα πια,
σκέφτηκες.

Άπλωσες τα πόδια σου νωχελικά,
απολαυστικά στο σιντεφένιο σεντόνι.
Ηδονικά χαιρόσουν τη μεγάλη σου απόφαση,
ηδονικά ήρθε το αποκάρωμα.

Μόνο...
το άλλο σου χέρι…
χωρίς εσένα…
κι ούτε για σένα...

κάτω από το μαξιλάρι έψαχνε,
τη θάλασσα της Άλκηστης
που μοιαζε τόσο οικεία
σαν να ταξίδευε πάνω της μαζί μου,
σκέφτηκε,
-εσύ κοιμόσουν-,
σαν να ταξιδεύουμε μαζί καλέ μου,
σκέφτηκε,
σαν να μαζεύουμε μαζί τα κοράλια,
σαν τα ναυάγια μαζί στο βυθό να στείλαμε,
σκέφτηκε.

Κι άλλες στιγμές,
που μοιαζε τόσο απόμακρη,
σκοτεινή με μεγάλες δίνες, ερεβώδεις
σαγηνευτικά με προκαλούσε,
με προσκαλούσε να βυθιστώ μέσα της,
σκέφτηκε,
να βυθιστώ μέσα σου καλέ μου!

Τρομάζω εγώ, που τόσα δεινά και δίνες πέρασα;

-το χέρι σου ανατρίχιασε-.

Ναι, γιατί η θάλασσά σου είναι μακριά, καλέ μου
και σαν φτάσεις θάσαι κατάκοπος από τις σκέψεις
του δρόμου του ερχομού, απο τα μήπως και τα αν .
Θα είσαι πια, σαν φτάσεις, ευάλωτος, έωλος
και μπορεί χωρίς τη δύναμη να δεις την αλήθεια.

Μα κι αν ακόμα τη δεις, ίσως να τη δεχτείς
και τότε ο δρόμος της επιστροφής θα είναι τόσο οδυνηρός
που και συ θα τρομάξεις, μα θα είναι αργά, καλέ μου.

Εσύ κοιμόσουν.
Το χέρι σου, μανιασμένο,
τσαλάκωσε το ίσιο σεντόνι,
του κανε χίλιες πτυχώσεις.

Μετά, πολύ μετά,
ήρεμο πια,
κοιμήθηκε χαμογελώντας πλάι σου .

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-12-2006