Ουτοπία

Δημιουργός: Γιώργος_Κ, Γιώργος Σ. Κόκκινος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center][I][B]ΟΥΤΟΠΙΑ


Εσύ
δεν έχει σημασία
μπορεί να μη το είδες
ποτέ
το λαμπερό πρόσωπο
του καθαρού ουρανού

αρκεί που γεύτηκες
το φως
και πήρες μιαν ακτίνα του ηλίου
και την έφαγες
κι έμεινες να κοιτάζεις
το ηλιοβασίλεμα
λίγο πριν να σβήσει
το ουράνιο τόξο

ήσουν τυχερή
εσύ το είδες
κι άνοιξες τα μάτια
και το φόβισες
και έφυγε
άνοιξες τα χέρια κι ελευθέρωσες
χιλιάδες αθώα περιστέρια

ήσουν τυχερή
δραπέτευσες
έστω για μια ώρα
πριν χαθεί ο ήλιος
εσύ
δεν έχει σημασία
έπαιξες
τραγούδησες
και έκλαψες

ράγισες τ’ αστέρια
σαν φανήκανε
κι έκλαψε μαζί σου
το φεγγάρι
στη μελωδία του λυγμού σου
τ’ αποτέλειωσες

κι εγώ εκεί
μακριά σου
χαμένος
εσύ εδώ
στη σκιά μου
χωμένη
πέταξες μακριά
σαν πορφυρή πεταλούδα
με σπασμένα κατάρτια
με κόκκινα φτερά

γεύτηκες του κήπου
όλα τ’ αρώματα
κι έγλυψες
τις πορφυρές παπαρούνες
στάθηκες
στα λευκά τριαντάφυλλα
λίγο πριν να σβήσει
το ουράνιο τόξο

μα εσύ
δεν έχει σημασία
κάποτε παίζαμε
παιχνίδια στον κήπο
«θάρρος ή αλήθεια»
τόλμη ή επιθυμιά;

πέταγες τα μπαλάκια της τύχης
στον αέρα
«θάρρος» φώναζες
«τόλμησε το ακατόρθωτο»
κι ύστερα γέμιζες φιλιά
τα περιστέρια

«θάρρος» φώναζες
τα χείλη με λαχτάρα
ήσουν τυχερή
μέθαγες έρωτα
και γέλαγες
εσύ
δεν έχει σημασία
πάντα κέρδιζες
τώρα θ’ ακούνε
το λυπημένο σου τραγούδι
τα μαύρα φεγγάρια
του έρωτα

κι έτσι θα βυθίζεσαι
θα χάνεσαι
θα σβήνεις
μαζί
με κάθε ανέλπιστο
ουράνιο τόξο του βουνού

στα παραθύρια
θα μαδάς τις μαργαρίτες
και θα ρωτάς ακόμα
«μ’ αγαπά, δε μ’ αγαπά»
έτσι όπως παίζαμε
παιδιά
στους κήπους
έτσι όπως έχανα σε όλα
κι εσύ κέρδιζες

μα εσύ
δεν έχει σημασία
περίμενε ακόμα
κι ίσως να φτάσεις
το αιώνιο μυστικό
ν’ ανακαλύψεις το κλειδί
του ουράνιου θόλου
εκεί που κρύβονται τα παραμύθια
θυμάσαι;
- «εσένα πως σε λένε;»
- «εμένα Μαρία».[/I][/align][/B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-01-2007