Για μια τελευταία φορά ακόμη

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Για μια τελευταία φορά ακόμη</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Για μια τελευταία φορά ακόμη</b><p>Δημιουργός: Αριάδνη20/08, <i>Αθηνά</i><p><i> Αν η καθημερινότητα δεν ήταν ξεχωριστή, δε θα τη ζούσαμε κάθε μέρα...</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>        <br />
         Γιατί έχεις αίματα στα χέρια σου; Ποιανού;  <br />
    Πότε ήταν η τελευταία φορά που σε φίλησα μόλις άνοιξες τα μάτια σου το πρωί; Ούτε που θυμάμαι, πνιγόμουν στη δουλειά τελευταία.<br />
    Πότε ήταν η τελευταία φορά που σου είπα "ευχαριστώ" για την κούπα του καφέ που με περιμένει στο πάσο της κουζίνας και δεν προλαβαίνω να πιω; Δεν ξέρω, θα 'χα αργήσει στο γραφείο.<br />
    Πότε σου άφησα το τελευταίο post-it με δυο στίχους που βρήκα και μου άρεσαν; Ναι, η αλήθεια είναι ότι τα post-it έχουν τελειώσει από καιρό. Όλο μου διαφεύγει ν' αγοράσω άλλα.<br />
        Ποιανού είναι τα αίματα είπες;<br />
    Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που διαβάσαμε ταυτόχρονα, σελίδα σελίδα, μαζί; Η τελευταία ταινία που αγοράσαμε;<br />
    Πότε τσουγκρίσαμε τελευταία φορά τα ποτήρια μας -στην υγειά σου αγάπη μου- κι αγκαλιαστήκαμε για καληνύχτα;<br />
    Πότε κάναμε τελευταία μια περαστική γιαγιούλα ν' απηυδήσει με τη διαχυτικότητά μας και πότε μαγείρεψα και πέταξες κρυφά -νόμιζες- το φαγητό στη γλάστρα;<br />
    Πού είναι το ψευτοβραχιόλι σου που δεν αποχωριζόμουν ποτέ;<br />
    Και οι φωτογραφίες μας; Πότε έπαψες ν' απαθανατίζεις τα πάντα;<br />
    Το προοριζόμενο για παιδικό δωμάτιο γιατί είναι άδειο;<br />
    Και τα μαλλιά μου; Πού πήγαν τα μακριά μαλλιά που λάτρευες;<br />
          Και γιατί μου έρχονται όλα τώρα, τώρα που τίποτα πια δεν αλλάζει, γιατί, λίγο πριν τελειώσει, λίγο πριν σβήσει ολότελα μέσα μου η ζωή έρχεται να με τσιγκλήσει με τα όσα άφησα να κυλήσουν σα νερό από τις ανοιχτές παλάμες μου;<br />
          Πες μου ότι εσύ τα έζησες. Ότι τα κρατάς ανέπαφα μέσα σου. <br />
          Πες μου ότι -σε ικετεύω-, πες μου ότι δεν τα χαραμίσ...<br />
          Ούτε εσύ;<br />
          Πες μου έστω ότι γνωρίζεις πόσο όμορφος είσαι το πρωί ακόμα και αγουροξυπνημένος, πόσο εκτιμώ τον καφέ που παραμένει χρόνια σ' αυτή τη θέση, ότι τα post-it, οι φωτογραφίες, το βραχιόλι, τα βιβλία, τα φιλιά,  οι αγκαλιές, το ξέρεις -δε γίνεται να μην το ξέρεις- ότι όλα με άγγιζαν μέσα μου, ότι τα ένιωθα πραγματικά;<br />
          Τι εννοείς; Μα τα ένιωθα... Μα τα ξέχασες... Μα τα θέλησα... Μα τα ξέχασες... Μα τα έζησα...<br />
Μα τα ξέχασες... Ωραία λοιπόν, τα ξέχασα, έχει τόση σημασία;<br />
          Μάλιστα. Λυπάμαι τότε. Ναι, κατάλαβα ποιανού είναι τα αίματα.<br />
        Όχι, δεν μπορώ να παραμέινω στη ζωή.<br />
        Θ' αφήσω όμως τα μαλλιά μου να ξαναμακρύνουν για σένα...<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-01-2007</td><td valign=top></td></table><br />