Όταν θα φύγω

Δημιουργός: Μετέωρος Άγγελος

«Να ξέρεις πάντα το πότε και το πώς» Μανόλης Αναγνωστάκης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Όταν θα φύγω θέλω άρπες και βιολιά
νότες σπαρμένες να ανθίζουν μελωδίες
κάθε ελπίδα ν’ αρμενίζει στ’ ανοιχτά
τους ποιητές ν’ εγκυμονούνε ραψωδίες

Θα ‘ναι μια μέρα λαμπερή και σμαραγδένια
σε θάλασσα ακύμαντη θα τρέχει ο ουρανός
το χώμα θα καρποφορεί μια γη παραδεισένια
κι ο άνεμος θα έρχεται απ’ το νοτιά γλυκός

Κάπου μακριά θ’ ασημοφέγγουν οι ευχές μου
για τη ζωή π’ οδοιπορεί πάντα θλιμμένη
για τις αλήθειες που δεν γίνανε δικές μου
και για εκείνη που στο τέρμα μ’ αναμένει

Θ’ αναπολήσω την απύθμενη σιωπή
τους δρόμους που διέσχισα με βήματα δειλά
το φως να διασκορπίζεται στο στέμμα της αυγής
τις νύχτες που τα όνειρα με κούρσευαν κρυφά

Σαν ερημίτης διάβηκα διαμέσου των σκιών
σ’ ανήλιαγα πορεύτηκα περήφανα υπόγεια
με παρεκκλίσεις πάντοτε επαίσχυντων στιγμών
στων λαγνοφόρων ηδονών τα στολισμένα λόγια

Συνάντησα για μια στιγμή ανθρώπινες πορείες
τα πρόσκαιρα τους όνειρα μου ντύσαν την καρδιά
μα στον καιρό γυμνώθηκαν όλες τις ουτοπίες
κι αντίκρισα τα λόγια τους να περπατούν βουβά

Θυμάμαι υπηρέτησα στο θηλυκό για λίγο
στο σώμα της διαβήκανε αμέτρητες σκοπιές
μα σαν κατέφθασε η στιγμή που έπρεπε να φύγω
πίκρα βαθιά φαρμάκωσε όλες τις αγκαλιές

Ότι στις λέξεις χάραξα θα σβήσει στο κενό
δεν επαιτούσα λύτρωση μές την αθανασία
αρκεί π’ αναρριχήθηκα στης σκέψης το γκρεμό
κι απ’ τα τραγούδια των σοφών μετάλαβα ουσία

Ούτ’ ένα δάκρυ να μην ντύσει την οδύνη!
Ο θάνατος μου στη ζωή χρόνια θαμμένος
κι αν ούτε ίχνος απ’ όσα αγάπησα δεν μείνει
αρκεί πού διάβηκα απλός κι ερωτευμένος

Μετέωρος Άγγελος

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-01-2007