Γύρνα στο σκοτάδι

Δημιουργός: mantinada, Μαρία Κ.

Ψέμα ήσουν...γιατί γαμώτο(;)...μα θα σε περιμένω Φως μου...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]Με το κεφάλι βαθιά στο χώμα ζούσα...

[B]- Δε σας βλέπω, δεν υπάρχετε,
δε σας φοβάμαι...[/B]

Σκοτάδι στα μάτια μου,
μα είχα μάθει να ζω σ' αυτό...

Ώσπου το Φως σου άγγιξε τα βλέφαρά μου,
ώσπου δοκίμασα να σ' αντικρύσω...
Σαν ψέμα ήσουν...
...ή σαν αλήθεια;

Πορφυρό το δάκρυ μου
μάτωσε την ψυχή μου...
Πονάει το Φως
όταν δεν έχεις μάθει να ζεις σ' αυτό...

Σκορπίσανε τα σύννεφα για λίγο...
Ο ήλιος σου ζέστανε το χειμώνα μου...
Ονειρεύτηκα...

[B]-Γιατί γαμώτο, γιατί...;[/B]

Το πρώτο μου μάθημα ήταν αυτό...
"Τα όνειρα κρατάνε μια στιγμή
κι ύστερα χάνονται..."
Μα φαίνεται ποτέ δεν το 'μαθα...

Τα σύννεφα επέστρεψαν...
Ο ήλιος χάθηκε...
Κρυώνω...

Όταν γεννιέσαι τυφλός δε φοβάσαι το σκοτάδι...
μα σαν γνωρίσεις το Φως δε θες να γυρίσεις πίσω...

Ξέρω πως, κάποτε, ο χειμώνας μου
θα δώσει τη θέση του στην άνοιξη...
μα θα 'ναι νεκρά τα λουλούδια της...
δίχως άρωμα κανένα...
ποδοπατημένα από τη θύμηση μιας ζωής που δεν έζησα...

[B]- Γύρνα στο σκοτάδι μικρή μου,
εκεί ανήκεις...[/B]

Σωστά...
Εκεί ανήκω...
Το 'χα ξεχάσει για λίγο...
Ήθελα να το ξεχάσω για λίγο...

[B]-Καληνύχτα Φως μου...[/B]

Το ξημέρωμα ίσως αργήσει για μένα,
μα θα το περιμένω...

Ως την τελευταία ανάσα μου...
θα το περιμένω...

[/align]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-01-2007