Συνάντηση

Δημιουργός: horseman, Στέλιος Κοντοδήμος - horsemans

Στιχομυθία horseman & άχρωμης πινελιάς ή Ιωάννας @ Στέλιος Κ.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

έπαιζα μικρή θυμάμαι, στον ίσκιο μιας αμυγδαλιάς!
γινόμουν ένα με το χώμα που χες διαβεί...
ανέπνεα από την πιο μικρή σου ανάσα
άχρωμη πινελιά

ήμουν παιδί με φυγόδικα παιχνίδια...
αγκάλιαζα σφικτά τον κορμό της...
τα χείλη μου τρέφονταν από ρετσίνι...
πότιζα τις ρίζες της με το δάκρυ μου...
συγκέντρώνα την ζωή μου μέσα της...
στεναγμούς μεταμόρφωνε σε ανθούς...
ποτέ δεν είχα γευτεί τους καρπούς της...
φοβόμουν μην πληγώσω την ψυχή της...
τελευταία φορά πριν φύγω γονάτισα...
προσκύνησα την σιωπή που με συντρόφευε...
φίλησα το χώμα της ύπαρξής της...
μια χούφτα έβαλα στην τσέπη μου...
ανακατεμένο από τις καυτές ανάσες...
αυτές που της είχα χαρίσει...
δεν περίμενα ποτέ ότι θα τις συναντήσεις...
horseman

γύρισα πίσω και ζητιάνεψα τη φιλοξενία της
με άγγιξε τρυφερά κι αποκοιμήθηκα
άρχισε τότε ο χορός των νεραϊδών
μα μόνη εγώ δεν άντεχα να τον κοιτάζω
προσμονουσα το χάραμα
είχα στείλει τον ήλιο να σε ψάξει
ψίθυροι αναστεναγμών με γλυκοσκεπαζαν
χάραξα το όνομα σου στην ψυχή της
και γιάτρεψα την πληγή με το αίμα μου
ζήτησα απτ αγέρι να μου επιτρέψει να το συνοδέψω στα ταξίδια του
αρνήθηκε, με θρυμμάτισε μονάχα
μα έστειλα την φωνή μου λαθραίο επιβάτη
"πρίγκιπά μου μ ακούς?"
άχρωμη πινελιά

έκλεισα την πόρτα της ψυχής...
ασπίδα ατσάλινη την έντυσα...
βάρβαροι καταπάτησαν τον ανθό της...
αυτόν που είχα φυτέψει παιδί...
τώρα φροντίζω την ανάσταση...
μια χαραμάδα μονάχα άφησα...
μα κι εκεί καιροφυλαχτώ...
γκρεμίζω τα άδεια ποτήρια...
που στήνονται μπρός μου...
από εξατμισμένο νερό...
δεν ακούω φωνές...
κουράστηκα να μαζεύω...
νεκρές λέξεις...
που ξεψυχούν στην αγκαλιά μου...
κλείδωσα απ’ έξω τις άγχρωμες χροιές...
την μελωδία της ανάσας μου ακούω...
που δεν μου χαρίζει αιώνιες υποσχέσεις...
αποκλείοντας κέρινα ομοιώματα...
που λιώνουν στο πρώτο άγγιγμα...
horseman

δεν κατηγορώ τη βροχή
κάπου κρύβεται σε τρύπες του άδειου δρόμου
ένα ποτήρι κόκκινο κρασί
μαζεύει τα κομμάτια.
σε καλούσα
μα είχες κρυφτεί κι συ πίσω από τα όπλα μιας ηττημένης μάχης
θυμάμαι
φυλακίζεις ότι αγαπάς όπως το τριαντάφυλλο στο κλουβί
δε θες άλλες αναμνήσεις
ποιος σου πε ότι θέλω εγώ?
ποιος σε έμαθε να συνομιλείς με τον εγωισμό σου αποκαλώντας τον απλά "ανάσα"
ποιος πονάει τελικά?
και ποιο το μέρος συνάντησης μας?
τόσες ερωτήσεις κενές
τρέχω να ξεφύγω.....από τι?
κουράστηκα να έχω επιθυμίες
θα ξαποστάσω απλά στο σκαλοπάτι της επόμενης ελπίδας μου
προσδοκώντας την ανάσταση σου
άχρωμη πινελιά

θυμάσαι πως έτρεμα στην ανατολή...
η χροιά κομματιαζόταν μπρος στην δική σου...
δεν φοβήθηκα να ξετρυπώσω από την σπηλιά μου...
πολεμοφόδια φόρτωσα την επιθυμία μου να σε καλέσω...
η ύλη μου ακολουθούσε την ψυχή μου...
πυροτεχνήματα έσχιζαν τον ουρανό...
παραμόνευαν τα άστρα κι οι γαλαξίες...
να συναντήσουν την ύπαρξή σου...
η σελήνη μου πλησίασε ταπεινά...
σε παρέσυρα τρυφερά στο κάστρο μου...
εκεί η ζωή μου καθρεφτίζεται γυμνή...
είδα μέσα από τα μάτια σου...
ακούμπησα τα κύτταρα σου...
έκλεψα απ’ το χαμόγελό σου...
σε αγκάλιασα με ένα δάκρυ...
κύλησε μέσα μου...
δεν το είδες...
ο πόνος ξέρασε μπρος στην μορφή σου...
δραπέτευσε ντροπιασμένος από την καμινάδα...
έχτισα όνειρα στο εικονογραφημένο τραπέζι...
η ψυχή μας κάλπαζε σε ταξίδια...
εσχισα μια άκρη της καρδιάς μου...
δραπέτευσε μια στάλα για Σένα...
κόκκινη σαν το αίμα...
ζεστή σαν την φωτιά...
γιομάτη από επιθυμίες...
φύλαξε την στο στήθος σου...
κάθε παλμός μια αναζήτηση...
κάθε ανάσα ένα ρόδο...
σε έναν μπαξέ γεμάτο από όνειρα...
χωρίς συρματοπλέγματα και κλειδαριές...
μονάχα με πόθο...
εκεί θα σε αφήσω να περπατάς...
με βήματα πρωτόγνωρα νηπίου...
horseman

ένα κλαδί μου χάιδεψε τα μαλλιά
κι ένα όνειρο με καλημέρισε...
σαν να κοιμήθηκες μέσα μου χτες το βράδυ...
τι γλυκιά μελωδία η ανάσα σου ,
τη βρήκα στο συρτάρι μου καθώς τόλμησα να πάρω τη βαλίτσα μου!
ίσως πριν φύγω να περπατήσω λίγο στον κήπο σου
ίσως να σου χαμογελάσω κι όλας
ίσως πάλι να πονέσεις
γι αυτό δε θα πατήσω τους ανθούς σου
θα διασχίσω απλά την διαδρομή της ψυχής σου
θα ποτίσω τις ρίζες της ..θα ταξιδέψω!
μα πόσο μακριά να πάω...
μια άχρωμη πινελιά είμαι
και βαφτίζω τα όνειρά μου πίνακες...
το σπίτι μου ένας καμβάς στάσιμος
δίπλα στο στρογγυλό παράθυρο..
από εκεί σε κοιτάζω κάθε χάραμα
και μετατρέπω τα "θέλω" μου σε αναμνήσεις
από κείνο το σκονισμένο τζάμι σε ερωτεύτηκα...
πόθησα και λαχτάρησα τα χείλη σου!
καλπάζεις γητευτή μου στα καταπράσινα λιβάδια
δεν θέλω να κλέψω την ελευθερία σου ....
μονάχα τη ζηλεύω!
ίσως να καταφέρω να ζωγραφίσω κι γω ένα άλογο
κι να σου ζητούσα να κάνουμε αγώνες....
το φαντάζομαι λευκό με μεγάλη χαίτη
να συνομιλεί με τον άνεμο...
μας φαντάζομαι να ξεπερνάμε εμπόδια
να χαμογελάμε στον ήλιο
κι εκείνος να ανταποδίδει τη χαρά του με την Άνοιξη
να παίζουμε μετρώντας τα χρυσάνθεμα
να....
μα μια άχρωμη πινελιά είμαι
κι η παλέτα μου είναι άδεια
πως να γεμίσω τον μπαξέ σου με χρώματα...!
άχρωμη πινελιά

Συνομιλώ με Ανατολή και Δύση...
Ακουμπώ στις αλλαγές τους...
Ώστε να βρίσκομαι κοντά σου...
Τις βραδιές σκαρφαλώνω στο μπαλκόνι...
Εισβάλλω αθόρυβα στην κάμαρα...
Φρουρώ τα όνειρά...
Παλεύω με τους εφιάλτες σου...
Όταν ξυπνήσεις...
Δεν θέλω όρκους αθάνατους...
Ούτε υποσχέσεις που θα γεράσουν...
Μονάχα στιγμές έντονες...
Να σημαδέψουν την ψυχή μας...
Ριπές πυροβόλου...
Να σκοτώνουν το άχρωμο χθες...
Ο θεός θα ευλογεί το ρήγμα...
Οι αναμνήσεις θα διαβαίνουν λεύτερες...
Εγώ θα σε νιώθω μέσα μου πάντα...
Εικόνα αιώνια θα ζωγραφίσω στα μάτια σου...
Με χρώματα ανεξίτηλα αληθινής ζωής...

Συνάντηση...
Με την μορφή μας...
Αστραπές καρφώθηκαν στο χώμα...
Θέλω να αγγίξω τα χείλη σου...
Ηλεκτρίζοντας τα κύτταρα...
ο πόθος αναγέννησε την ηδονή...
περπατούν αθόρυβα...
πλέκουν αισθήσεις πρωτόγνωρες...
το κατάρτι της ψυχής μου...
σκαρφάλωσε στον ουρανό...
έσκισε το γαλάζιο του...
με το χρώμα του...
θα σου φτιάξω φόρεμα...
με τα αστέρια του περιλαίμιο...
να γλιστρά στο άβατο στήθος...
το φεγγάρι θα σφηνώσω στα σπλάχνα σου...
να μην σκοτεινιάσουν ποτέ...
το σύμπαν θα γιομίσω με την αγάπη μου...
οι πλανήτες θα σκορπίζουν φιλιά...
ο ήλιος θα σ’ αγγίζει ζεστά....
θα σου χαρίζει ένα χάδι καρδιάς...

κάλπαζα χρόνια ολάκερα...
πέρασα την άκρη της γής...
αγκάλιασα την ζωή με τον θάνατο...
στην τελευταία ανάσα μου...
φανερώθηκες Εσύ...
για μια μοναδική...
συνάντηση...
Ψυχή μου...
horseman

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-01-2007