Ποτάμια αλμυρού νερού τα δάκρυα

Δημιουργός: Αριάδνη20/08, Αθηνά

(στον Olivier) Γαμημένο Παρίσι, γιατί να είσαι τόσο μακριά??????????

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μίλια μακριά, σε άγγιξα για λίγο
Μία θολή φωτιά και πώς να σ’ αποφύγω
Τρελή καρδιά αλλού ζητάς κομμάτια
και βρήκες το νερό σε διψασμένα μάτια
Βεβαίωση αθωότητας ο κάθε λογισμός
Ρίψεις αναγκαιότητας σε φέρνουνε στο φως
Κυνήγι ματαιότητας και είσαι πια κοντά
Τυλίγεις τις δυνάμεις σου σε βάραθρα ρηχά
Για μία καυτή σκέψη, κύλησε ένα δάκρυ
Για δυο ματιές που συναντήθηκαν,
για δύο λέξεις που ευχήθηκαν, κύλησε ένα δάκρυ
Για ένα άφταστο ουράνιο τόξο, ήρθε η βροχή.
Για δυο χαμόγελα που ζωγραφίστηκαν,
για δύο χέρια που κρατήθηκαν,
για δύο φωτιές μαζί που σβήστηκαν, ήρθε η στιγμή.
Για τις διαχρονικές τις νότες που ‘παίζαν απαλά,
για τα τυχαία αγγίγματα που ξέφευγαν δειλά,
για λόγια που δεν όριζαν τη θέση στην καρδιά, ήρθε η φωνή.
Για μια ψυχή που απογειώθηκε,
για έναν έρωτα που ευοδώθηκε,
για ένα αστέρι που πιάστηκε και σώθηκε, ήρθε η ζωή.
Τελείωσε η δίνη μας ακόμα πριν αρχίσει
και χάραξε το δάκρυ μου στης θλίψης το μεθύσι
Απέφευγα τον πόνο μου στα βλέμματα των άλλων
Κρυφές ελπίδες έτρεφα προορισμών μεγάλων
Ονείρων δέσμια έγινα ανατολής και δύσης,
ο εφιάλτης τέλειωνε με όρκο να γυρίσεις
Απότομες εναλλαγές εφήβων ξεχασμένες
Έτρεμα μήπως οι στιγμές μας φαίνονταν πια ξένες.
Ένα δάκρυ κυλά για κάθε ανάμνηση χρυσή
Κάθε δάκρυ που κυλά γιατρεύει μια πληγή
Τόσα ποτάμια κύλησαν κι ακόμα υποφέρω
Καλύτερα θα ήτανε να έχανα, το ξέρω…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-01-2007