Α π ο χ ω ρ ώ τελευταίο φτερούγισμα ψυχής εδώ

Δημιουργός: horseman, Στέλιος Κοντοδήμος - horsemans

Από τις διαδρομές της ψυχής μου...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αποχωρώ...

Κουράστηκα να βλέπω λόγια που θρυμματίζονται...
Χαμόγελα που ξεφτίζουν...
Υποσχέσεις που ραγίζουν...
Ανάσες που παγώνουν...
Συναισθήματα δανεικά από κάποια βιβλία που κιτρίνισαν στον χρόνο...
Τακτικές «εμπορικού» μάρκετινγκ...
Βέλη που εκτοξεύονται με δηλητήριο στην άκρη της λόγχης...
Χειροκροτήματα τόσο σκληρά που γονατίζουν την ακοή...
Αρένα που στήνεται το κόκκινο πανί σαν δόκανο...
Δεν επιθυμώ να είμαι το λάβαρο από κόκκινο...
Δεν επιθυμώ να είμαι ο ταύρος που σκοτώνει...

YΠΟΚΡΙΣΙΑ ΕΙΣΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΘΕΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ...
ΔΟΞΑΣΤΕ ΤΗΝ...
Κουράστηκα να θωρώ την λατρεία τους για σένα...
να σε προσκυνούν τόσο ευλαβικά...
είμαι αλλόθρησκος...
φεύγω...

Ανάμικτα συν-αισθήματα...
Θέλω να κλάψω και να γελάσω συγχρόνως...
Έχω μάθει να γράφω με την ψυχή μου που ταξιδεύει...
Ξέχασες κάτι εσύ κι εσύ κι εσύ κι ο άλλος κάτι σημαντικό για μένα ...
Πάντα στο κάτω μέρος της γραφής μου κρεμόταν μια «ταμπέλα»...



[B]Οταν πλησιάσεις πρόσεξε σε παρακαλώ μην σκοτεινιάσεις την ψυχή μου,αλλιώς φύγε αθόρυβα όπως ήλθες...[/B]

Ίσως δεν την διαβάσατε...
Ίσως την αγνοήσατε...
Ίσως...

Κι εσύ, κι εσύ κι ο άλλος, ... πλησίασες...
Μα δεν θυμήθηκες πως δεν αντέχω το σκοτάδι...

[B]Δραπετεύω χωρίς να έχω σχέση με καμία αποχώρηση άλλων...[/B]
Ήταν μια απόφαση μου που περίμενε τον χρόνο...
Είδη είχα να ποστάρω από τις 21-01-2006...
Αυτό δεν το πρόσεξες άραγε ούτε εσύ ούτε ο άλλος...
Κρατώ φυλαγμένα σε μιαν άκρη τα χαμόγελα πριν τον χειμώνα που τα πάγωσε...
Κρατώ στα χείλη μου το κρασί που ήπιαμε μαζί πριν μεταμορφωθεί σε ξύδι...
Κρατώ κάποιες στιγμές μας πριν αυτοκτονήσουν στην δύση της πανσέληνου...

Κάποτε ίσως ξανα-καλπάσω από τούτο το χώμα που άφησα κάποιες ανάσες μου...
Κάποτε που ίσως οι μελωδίες δεν θα μεταμορφώνονται σε κραυγές...
Κάποτε που οι αξίες θα κυματίζουν σαν λάβαρο στ’ απέραντο γαλάζιο...
Κι η μιζέρια με την μικρότητα θα έχουν αφανισθεί στο βαθύ ρήγμα τους
Τρελός ονειροπόλος του παραμυθιού μου...
Κάποτε κι ας μην υπάρξουν οι προϋποθέσεις (για τις αρχές μου) από επιλογή μου θα λειτουργώ συνειδητά σαν κουρσάρος μονάχα δεν θα κλέψω τίποτε δικό σας μα θα αφήνω κάποια λιθαράκια της ψυχής μου που ίσως κάποιες ψυχές τους χαρίσουν λίγη από την ζεστασιά τους...
(Αν και θεωρώ εντελώς απίθανη την εκδοχή αυτή...)

Υ.Γ. Έχω υποχρέωση να προλάβω τον nicola μιας κι είναι ο υπεύθυνος στο site κι επειδή διάβασα την απάντησή του στις άλλες "τυχόν" αποχωρίσεις...
Σίγουρα από μικρός θυμάμαι έγραφα για μένα, ακουμπούσα τότε στο χαρτί τις διαδρομές της ψυχής μου με τους χειμώνες και τα καλοκαίρια της...

Μα για να το κάνεις αυτό εμφανίζοντας δημόσια το φτερούγισμά σου δεν μπορείς να εκτίθεσαι σε κάποιους βαρβάρους, καταπατητές της σποράς σου...
Πνίγεσαι κι εγώ έχω μάθει στην λευτεριά και το κόστος της...

Ειλικρινά φεύγω νοσταλγώντας πάντα τα όμορφα συναισθήματα και την δίψα μου να περπατώ μαζί σας...
Τότε που ένοιωθα παιδί στον παράδεισο...
Τότε που οι «άγνωστοι όφεις» δεν είχαν εμφανιστεί να δαγκώσουν την σάρκα μου,να τσαλακώσουν την ψυχή μου...
Μα δεν αντέχω ένα κλίμα που μεταβάλλεται σε έναν πόλεμο που δεν έχει εξήγηση...
Δεν αντέχω να με σκεπάζουν άγρια κύματα επειδή κολύμπησα σε μιαν άκρη της θάλασσας τρυφερά απλά για να δροσίσω το κορμί μου...

Να είστε όλοι καλά...
Πάντα θα θυμάμαι πως ταξίδεψα μαζί σας...
Κράτησα ελάχιστους κόκκους στην παλάμη μου που λάμπουν ακόμη...
Έτσι κι αλλιώς καβαλάρης πάντα ήμουν...
Πάντα ανα-ζητούσα οάσεις...
Κι όταν στέρευε το νερό έφευγα...
Για νέες ανα-ζητήσεις...
Δεν ήθελα ποτέ να διψώ...
Απλά...
Για να υπάρχω...
Ζωντανός...

Ψυχή μου...

Την κατανόησή σας...

Στέλιος Κ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-01-2007