Το παιδί της μάνας

Δημιουργός: humanmirac, Αλέξης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Προχωραω στο δρομακι που είναι μεσα στο παρκακι
Που μοιραστηκαμε τα ονειρα μας
Και δωσαμε ολη την καρδια μας
Όταν εκεινη τη μικρη στιγμη
Βλεπω τη μεγαλη θανατικη απειλη

Ένα αγορι καθισμενο σενα παγκακι λερωμενο
Περιμενει μια δοση που νομιζει πως θα τον λυτρωσει
Αλλα όμως θα τον σκοτωσει
Και τωρα ανυποψιαστος προσπαθει να ικανοποιηθει
Από αυτές τις ουσιες που εχει εξαρτηθει

Ετσι λοιπον υποκυπτει σε άλλη μια δοση θανατικη
με ανταλλαγμα τη δικια του εφηβικη ζωη
που του φαινεται μικρη
και ανυποφορα κουραστικη

Γυριζει σπιτι κουρασμενος και από τους
Πονους φριχτα βασανισμενος
Η μητερα του ποναει και ξεσπαει σε λυγμους
Σαν αυτους που ακουγονται μοναχα στους νεκρους

Σε παρακαλω παιδι μου ακουσε τη μητερα σου
Που είναι η μοναδικη αληθινη παρεα σου
Ακουσε με δεν είναι αργα για να ξαναζησεις
Και μια πορεια καινουργια απτο μηδεν να ξαναρχισεις

Το παιδι προσπαθει να βρει καπου να κρυφτει
Από τους δικους του ανθρωπους να ‘πομακρυνθει
Η ζωη του μοιαζει σκοτεινη σαν νεκρικη σκηνη
Και να συννεφο βαρυ εχει τριγυρω του εξαπλωθει

Φωναζει χτυπιεται και παρακαλει
Τη πικρη του ζωη πισω να του δοθει
Φοβαται αυτό το θλιβερο σκοταδι
Και καπου ζηταει ένα ζεστο και τρυφερο χαδι

Σας παρακαλω φερτε μου πισω τη ζωη
Θελω να κανω μια καινουργια αρχη
Μανα σε ικετευω κρατα μου το χερι
Σε ότι αυτος ο δυσκολος δρομος μας επιφερει

Όμως δυστυχως δεν υπαρχουν απαντησεις
Σαυτες τις απεγνωσμενες παρακλησεις
Τα παντα γινονται ελαφρια και ψυχρα
Οι δυστυχισμενες φωνες τους δεν ακουγονται πια
Η ζωη του εχει χαθει για μια επιπολαιη στιγμη
Και ετσι πεφτει μια βαθια νεκρικη σιγη

Μα δεν μπορω να βλεπω άλλες ψυχες να πεθαινουν
Οι φωνες των μυαλων τους τη καρδια μου βαραινουν
Παρολαυτα συνεχιζω με θαρρος και πιο πολλη πιστη
Για να μαι ο ηλιος που ανατελει στη δικη σου τη δυση

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-01-2007