δυο εικόνες, δυο εφιάλτες

Δημιουργός: χρήστος

καλημέρα σας... ένα από αυτά που δεν ξέρω γιατί και πως τα γράφω...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πως έγινε απόψε δεν γνωρίζω
-ασύνειδα ίσως , μπορεί κι ενστικτωδώς-
Κι έζησα μέσα σε όνειρο
Δυο εικόνες, δυο εφιάλτες:

Σαν να περνούσα –λέει- μέρα μεσημέρι
Των Μυκηνών τις πύλες
Και σαν ζωντανεύανε οι λέοντες
Κι ορθώνανε τις χαίτες τους
Κι έσειαν τις ουρές τους
Κι οι βασιλείς κι οι διάδοχοι της πόλης
Θαμμένοι πια κάτω από πλάκες
Και στήλες επιτύμβιες ,λαξευμένες
Βγάζανε διαδοχικά
τα ολόχρυσά τους προσωπεία
αποκαλύπτοντας , σε μένα μόνο,
την ταυτότητά τους
και σιγοψιθυρίζοντας στ’ αυτί μου:
«Μην έχεις αυταπάτες
Βασιλικές θανές κι όχλου θανάτοι
Ίδιοι- απαράλλαχτοι.
εις τους αιώνας των αιώνων
Κοινή – κοινή είναι η μοίρα των ανθρώπων»

κι ύστερα
Σαν να πατούσα -λέει-σαν να ‘πλεα
Καταμεσής σε πέλαγος γαλάζιο
Και γύρω μου αλυχτούσαν
Ποικίλα θαλάσσια τέρατα
Κι αμφίβια ερπετά,
Με λέπια απαίσια
Μάτια γυαλιά γυαλιστερά
και αιχμηρά πτερύγια…
ενώ λιγάκι πιο μακριά
σε λίμνη που επικοινωνούσε
με τη θάλασσα μ’ ένα μακρύ κανάλι,
στο βάθος του ορίζοντα
μια κουστωδία κύκνων
αντικατοπτριζόμενη
στα υφάλμυρα νερά
λιτάνευε μ' ελπίδα ,την λευκότητά της

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-02-2007