μαγική ακτή

Δημιουργός: ειρήνη, Ειρήνη Παραδεισανού

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ήτανε κάποτε μια ακτή
σε μια μυστήρια εσοχή του χρόνου στριμωγμένη.
Έλεγε πως τη θάλασσα είχε κρυφά ερωτευτεί
θάλασσα μαύρη, σκοτεινή σ’ άγριο χορό ατίθασα δοσμένη.

Χόρευε αλλόκοτους ρυθμούς
χαραγμένους σε βότσαλα μαύρα και στιλπνά
με χορευτές φιδίσιους
που ξέραν χρόνους μαγικούς να τιθασεύουν
να αγγίζουνε τα σύννεφα μ’ ένα τους σάλτο.
Χρόνια στην πλάτη τους αυτοί μετρούσαν χίλια
και η μιλιά τους μάγευε τις μουσικές
κρυφά αγνάντευε στους ουρανούς μαντέμια ατόφια.
Κανείς δεν ήξερε πόθε έβγαινε ο λυγμός
που όταν σωπαίναν σαν μια ανάρια δέηση
πάνω απ’ της γης τα ναρκωμένα καλντερίμια απλωνόταν
στάλαζε δρόσο της ζωής και πείρα αιώνων.
Κι όταν αρχίζαν το χορό ,
κραυγές που στάζαν ουρανό
παίρναν το δρόμο
και ταξιδεύαν
κει που σιωπούσαν μυστικά καλά κρυμμένα

και τρίζαν οι αρμοί της γης
με προσμονή κι απαντοχή.

Μα σαν ακούσανε του κόσμου οι γνωστικοί
πως κάπου υπάρχει μια ακτή βαθιά κρυμμένη
που’ χει βαλθεί του κόσμου την αέναη αταραξία να χαλάσει
πιάσαν σφυριά γιγάντια , καλούπια από πέτρα
και ζύγωσαν την άγρια ατίθαση ερωμένη
να τη στριμώξουν σε στεριά, στεριά να γίνει

και φτάσαν κάποτε εκεί που τα κιτάπια των σοφών τους οδηγούσαν
μα είδαν μονάχα έρημο χαοτική ν’ απλώνεται μπροστά τους
με γύπες που ζυγιάζονταν σε κόκκους άμμου
και τους κοιτούσαν πίσω από μάτια κόκκινα
γεμάτα οργή`

φαίνεται δεν τους άφησε η τόση τους σοφία
να καταλάβουν πως η άγρια ερωμένη
ποτέ δε θα’ δειχνε τους σπάνιους χορευτές της
σ’ ανθρώπους άκαπνους
σ’ ανθρώπους που δεν τόλμησαν ποτέ
το πόδι τους ν’ απλώσουν σε χορού τα βήματα..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-02-2007