Μια δεκαπεντάχρονη Ινδιάνα

Δημιουργός: Dimitri Favvas

Πήγαινα στο Vancouver από το Burnaby και τη βρήκα στο δρόμο. Ήταν το 1971

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δεν είναι περίπτωση αλλά φαινόμενο. Στο Winnipeg, Edmonton και Vancouver έχω ιδεί τέτοιες γυναίκες να περιφέρωνται στους δρόμους χωρίς όνειρα, με μόνη τους έννοια να μπορέσουν να πιούν λίγο παραπάνω. Δεν μπορούν να αποχωριστούν το ποτό.
Ήταν διαφορετικά πριν έλθουν οι λευκοί.


Το κόκκινο εκείνο καπελάκι
απάνω στο μικρό της κεφαλάκι
έδινε στόχο για να την προσέξεις
να σταματήσεις και να την μαζέψεις

οινόπνευμά’χε στην αναπνοή της
και δεκαπέντε χρόνια στο κορμί της
μού’πε: πεινώ και θάθελα να φάμε
και σαν θα φάμε, τότε συζητάμε

χωρίς πειρούνι, με τα δυο της χέρια
-ποτέ της δεν θα χρειάστηκε μαχαίρια-
ρίχτηκε στο φαϊ με βουλιμία,
μόνο το πιάτο είχε σημασία

με κοίταζε και μου χαμογελούσε
αλλά η σκέψη μου αλλού πετούσε.
Έβλεπα μια τρανή φωτιά στο δάσος
και τούτη δώ που χόρευε με πάθος

μοσχοβολούσε το ψητό στη θράκα
που τό’νιωθες σε κάθε σου ανάσα
και κάποιος κυνηγός μες στο σκοτάδι
θά’θελε νά’ναι δίπλα της το βράδυ

να κυλιστεί μαζί της στα χορτάρια
γερά για να του κάνει παλικάρια
που θά΄χουν τις αξίες της φυλής του
την περηφάνεια και τη δύναμή του

τώρα ένα σκουπίδι μες στο δρόμο
την έχει κάνει του λευκού ο νόμος
ερείπιο στην ψυχή της και στο σώμα,
μον’η καρδιά της χτύπαγε ακόμα.

-Δύο ακόμα μπύρες για να πιούμε
και το λογαριασμό πριν σηκωθούμε.
-Ευχαριστώ για την παρέα είπα
κι’έφυγα πάλι μόνος μες στη νύχτα

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-02-2007