Αd Astra Per Aspera

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Αd Astra Per Aspera</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Αd Astra Per Aspera</b><p>Δημιουργός: Nocturna_, <i>Ελένη..(έτσι μου' παν ..)</i><p><i>  Όχι δεν χαπακώθηκα έπεσα στη χύτρα από μικρή..εγώ και ο Οβελίξ....Μα τον Τουτατίς, σας λέω, θα πέσουμε στο κεφάλι του ουρανού..</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Αφουγκράστηκες ποτέ τον ήχο του σώματος σου όταν σκάει στη γη;<br />
Κάθε φορά ο πόνος του ουρλιάζει με διαφορετική γλώσσα..<br />
Λες και διώχνει μονορούφι όλες τις εμμονές και τα κρυφά παράπονα του..<br />
Άλλοτε λιγότερα άλλοτε περισσότερα...<br />
Παραληρεί η καρδιά σα να γνωρίζει τους στερνούς της χτύπους,<br />
τροφοδοτώντας τις φλέβες όσο πιο γρήγορα μπορεί..<br />
Μη τυχόν και την κατηγορήσει κανείς πως λιγοψύχησε την τελευταία στιγμή..<br />
Η αδρεναλίνη ξυπνά..κατακλύζει και βροντοχτυπάει το στομάχι<br />
σαν πολιορκητικός κριός.."Σπάσε!.. Σπάσε ρημάδι!..για μια τελευταία συγκίνηση ζεις!"<br />
Ποιες πεταλουδίτσες, ποιος ροζ έρωτας στολισμένος με σατέν κορδέλες..<br />
Η γη φίλε μου.. Το αντίκρισμα του λουλουδιού που θα λιώσει στο βάρος σου,<br />
το συννεφάκι σκόνης που θα υψωθεί σα μανιτάρι προσωπικής έκρηξης..<br />
Μα κανείς δε θα μιλήσει για καταστροφή και κανένα δελτίο ειδήσεων δε θα αναφέρει<br />
το τραγικό συμβάν..Είναι αυτοπρόσκλητη και εκούσια αυτή η διαδρομή προς τα νότια,<br />
και μόνο το έδαφος θα ενοχληθεί στη διατάραξη της κοινής ησυχίας του..<br />
Καλά να πάθει θα μου πεις, αφού η αγκαλιά του παραμένει πάντα διάπλατα ανοιχτή..<br />
Οι απρόσκλητοι, ξαφνικοί επισκέπτες είναι εξίσου δεκτοί και τα δωμάτια της γης περίσσια..<br />
Κι όσο βλέπεις με γουρλωμένα μάτια τα χορταράκια να μεγαλώνουν μπρος σου,<br />
τόσο παρακαλάς να διάλεγες σημείο εφόρμησης μια προβλήτα..ή ένα λιμάνι..<br />
Παρακαλάς για θάλασσα...Δεν θυμάσαι στον πανικό σου επάνω πως την απομύζησες..<br />
Με το διάφανο καλαμάκι της φαντασίας σου τη ρουφούσες λαίμαργα κάθε μέρα,<br />
σα βυζανιάρικο που λησμόνησαν να το ταϊσουν απ'την ώρα της γέννησης του..<br />
Και τι μένει..; Το καφέ...το σκούρο..το πράσινο..το γκρι..το άσπρο..<br />
Μα όλα θα τα έδινες για ένα μπλε...ένα γαλάζιο..ένα μαβί..<br />
Σε ανακούφιζε η αύρα της γύρω σου, η αρμύρα στα χείλη σου,<br />
μα πάντα, στα κατάβαθα του εντός σου, ζήλευες το άυλο σώμα του ουρανού..<br />
Εσύ τα φταις όλα που γουστάρεις τυφλοσούρτηδες και παιχνίδια ενστίκτων..<br />
Άλλοι κυνηγούν την άκρη του ουράνιου τόξου και το πιθάρι με τα χρυσά φλουριά,<br />
κι εσύ μανιωδώς έψαχνες το κολλάζ που ενώνει την άκρη της γης με τα συννεφένια βασίλεια..<br />
Ήθελες να βρεις μια σκάλα, ενα μονοπάτι, να σε επιβεβαιώσει..<br />
 Κάτι τελοσπάντων που θα έδινε μια σιγουριά στην πορεία σου, στην αναζήτηση σου..<br />
Σκαρφάλωσες σε βραχάκια..ανέβαινες, ανέβαινες κρεμιόσουν από γερά κλαδιά..ανέβαινες ανέβαινες, ανέπνεες πάνω σε κορυφές βουνών...<br />
Και ξαφνικά θυμήθηκες την υψοφοβία που σου' λεγαν πως είχες από μικρός..<br />
Συμφωνώ φίλε μου..<br />
Για τα ψηλά γεννηθήκαμε...με τα αστέρια λαμπυρίζουν οι ματιές μας, για φεγγάρια μονολογούν οι νύχτες μας..και ήλιους ανιχνεύουμε στα σκοτάδια..<br />
Συμφωνώ..Πετάμε αν το θέλουμε..πετάμε..Δίχως βοηθήματα σκαλοπατιών, δίχως μονοπάτια..<br />
Σαν πυροτεχνήματα ανεβαίνουμε...Σκάμε εκεί ψηλά και μένουμε με στόματα ανοιχτά να χάσκουμε την ομορφιά που ονειρευόμασταν...<br />
Φχαριστημένοι ..; Όχι δα...! Να μην κοιτάξουμε κάτω;; Να μη δούμε πόσο φαντάζουν όλα μικρά και ανούσια μ' αυτή την εναέρια ηδονή που μας πλημμυρίζει ανάμεσα στ' αστέρια;...Να μη τεντώσουμε το δάχτυλο σε όλους όσους μας κοιτάνε με μάτια γεμάτα απορία;;<br />
Ναι, ναι..<br />
Σου' ρχεται τότε στ' αφτιά σου που βουλώσανε, μια κουβέντα που άκουγες παλιά..<br />
"Ποτέ μην κοιτάξεις κάτω..." Πάλι την πάτησες γαμώτο..Τα λιγα δευτερόλεπτα που καθυστέρησε να φτάσει  αυτή η  πληροφορία θα σου κοστίσουν..το δάχτυλο..το κεφάλι..τη ραχοκοκαλιά..<br />
Τα λέμε...Ξέρεις ..εκεί στη διαλογή κομματιών, και στο τμήμα ανασυγκρότησης ψυχικών μελών..και πάμε πάλι απ' την αρχή..<br />
Αλεξίπτωτο..; Τι λες τώρα...Ο εσωτερικός τομέας ανεφοδιασμού δε γνωρίζει τη λέξη..<br />
Απλά..μη λυγίσεις τον λαιμό προς τα κάτω..<br />
Το ερώτημα όμως παραμένει..Θ'ανέβεις για τα ψηλά..ή για τα χαμηλά...;<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-02-2007</td><td valign=top></td></table><br />