Η φωτιά που μόνοι μας ανάψαμε, μας καλεί

Δημιουργός: kostas71, Μπαρμπαγιάννης Κωνσταντίνος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Νεκρός ο άγγελος που μέσα μου μεγάλωνε
Σκληρός καιρός που με μαχαίρι μέρες σφάζει
Ήμουν παιδί και ο πατέρας μου με μάλωνε
Και από τότε η ψυχή μου με τρομάζει…

Στου σκοτωμένου μου μυαλού το συναπάντημα
Χώμα και ήλιος συντροφεύουν τη ζωή μου
Στου μεθυσμένου μου της νύχτας παραπάτημα
Χίλιες βελόνες μου καρφώνουν το κορμί μου….

Σαν ανεμόδαρτο σκαρί χωρίς πηδάλιο
Χωρίς πανιά και με αμπάρια σκουριασμένα
Σαν ξεχασμένο σε συρτάρι βιβλιάριο
Που οι σελίδες του πλημμύρησαν με αίμα…

Σ’ ένα σταυρό που την αγάπη μας κρεμάσαμε
Κι έπειτα κλάψαμε τον άδικο χαμό της
Σαν τη φωτιά που από μόνοι μας ανάψαμε
Κι αυτή μας καίει και γλεντάει τον καιρό της…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-09-2004