Ανυδρία

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Κι ένα μόνιμο φως πόνου κι αξόδευτης αγάπης πλανιόταν παντού (Δ. Δημητριάδης)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ζω σε μια χώρα που πεθαίνει μέσα σε έλη ευμάρειας. Γενιές επί γενεών προσφέρουν το αίμα τους και κάθε ικμάδα του μυαλού τους για ν’ αποκτήσουν χώμα… βουνά από χώμα, αστραφτερό και στολισμένο με κάθε λογής προκλήσεις και πιστοποίηση σταθερής ποιότητας. Κατόπιν βολεύονται αυτάρεσκα μέσα στην πήλινη ζωή τους και ροκανίζουν σα σκουλήκια τις ρίζες όποιου ζωηφόρου οργανισμού τείνει ν’ ανατρέψει τη δίμορφη-διαμορφωμένη καθεστηκυία τους πραγματικότητα. Μα χώμα είναι, δεν έχει δα και τ’ άπειρα συστατικά για να τους θρέψει.. Τόσο που ορέγονται στα πανομοιότυπα, φτάνουν να μοιάσουν στην ωχρή του όψη, στη γεύση του, που θάνατο μυρίζει και στην αφή του που σκορπά και θρυμματίζεται σε κάθε άγγιγμα. Ξηρασία, άπνοια και ξηρασία… και μια αφόρητη ζέστη, που καμιά ανάσα δεν είναι ικανή να δροσίσει αυτή την άγονη τέρψη της ολοσχερούς αφομοίωσης.
Κι αν κάποτε ο λόγος ήταν ικανός να διεγείρει τις αισθήσεις, με λέξεις που η έντασή τους μπορούσε να σου κάψει τη γλώσσα, τώρα, ύστερα από τόσες αιμο-πτήσεις, δεν έχει απομείνει πια σταγόνα εμβρίθειας να ανακουφίσει τα άλγη μιας πρόωρα γερασμένης κι αποστεωμένης νεότητας. Ζω σ’ έναν πλανήτη που πεθαίνει. Ζω;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-02-2007