Στον Αστερισμό Του Κενταύρου

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Στον Αστερισμό Του Κενταύρου</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Στον Αστερισμό Του Κενταύρου</b><p>Δημιουργός: sorrowman<p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Σπασμένα κόκκαλα ριγμένα στη φωτιά,<br />
βαμμένα σύννεφα δραπετεύουν στη ροή του ποταμού,<br />
το ελιξίριο του γήρατος σε αλεξίσφαιρο τρεμάμενο ποτήρι,<br />
μια νύχτα δύσκολη, σωθήκαν τα κεριά και ξεκινάει…<br />
Ο αστερισμός του Καρκίνου με κοιτά…<br />
Χιλιάδες θαμπά ασημένια στίγματα στον ουρανό…<br />
Μπροστά απ’ το κατάμαυρο σκοτάδι, να μου κρύβουν τη θέα του απόλυτου κενού…<br />
Ο αστερισμός του Καρκίνου είναι όλος ο ουρανός. Είναι τα όνειρα που ‘γίναν θαμπά ασημένια στίγματα… Είναι οι άνθρωποι που επέλεξαν την μετάλλαξη…<br />
Και ο καρκίνος σάρωσε τον ουρανό…<br />
Ανεξέλεγκτος πολλαπλασιασμός κυττάρων λύσσας, χιλιοειπωμένης ματαιοδοξίας και βεβιασμένης αδιαφορίας. Άνθρωποι πειράματα των ίδιων τους των κακών εαυτών, φτιαγμένοι στην κοιλιά του τέρατος, καλοδουλεμένα υλικά και ανάπηρες αισθήσεις…<br />
Και μάτια γουρλωμένα, κολλημένα πάνω μου…<br />
Αφουγκράζονται τα χνώτα μου, λιγουρεύονται τη ψυχή μου, δεν ντρέπονται, με προκαλούν…<br />
Αυτό το βράδυ, χωρίς τα κεριά, έχω έναν έρωτα να με κρατάει ζωντανό, μια ανάσα να μου κάνει τεχνητή αναπνοή… Να μου κλείνει τα μάτια από τα βλέμματα των άξιων υποκριτών. Αυτών που το μόνο γνήσιο ανθρώπινο ένστικτο που τους έχει απομείνει είναι ο κανιβαλισμός. Αυτών που κατέκλισαν τον μαύρο μου ουρανό. Αυτών που μου έκρυψαν τη θέα. Αυτών που έκαναν τον αστερισμό του Καρκίνου παντοδύναμο…<br />
Αυτό το βράδυ, χωρίς τα κεριά, έχω έναν έρωτα να με κρατάει ζωντανό. Έναν αστερισμό που δεν φαίνεται ποτέ, που κανείς δεν ξέρει πως υπάρχει…<br />
Μα ο αστερισμός του Κενταύρου υπάρχει, ακόμα κι αν δεν φαίνεται, ακόμα κι αν νομίζεις ότι χάθηκε, πως με τον χρόνο έσβησε…<br />
Ο αστερισμός του Κενταύρου υπάρχει. Είναι αυτός που με κρατάει ζωντανό τις νύχτες που σώνονται τα κεριά… Είναι αυτός που με κρατάει άνθρωπο και όχι θαμπό ασημένιο στίγμα. Υπάρχει, αν και αόρατος…<br />
Σπασμένα κόκκαλα ριγμένα στις στάχτες μιας φωτιάς που έκαψε παλιά,<br />
βαμμένα σύννεφα κολλημένα στη κοίτη του στερευμένου ποταμού,<br />
το ελιξίριο του γήρατος σε τεράστια απλόχερη κανάτα,<br />
μια νύχτα πέρασε, σωθήκαν τα κεριά και ο κόσμος πάγωσε…<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-02-2007</td><td valign=top></td></table><br />