Λυπάμαι

Δημιουργός: Δήμητρα

Νυχτερινών παραμιλητών συνέχεια...Για σένα βέβαια.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B]Λυπάμαι...


Απόψε λέω να κάνω παρέα στο ταβάνι...
Τόσες και τόσες άγρυπνες νύχτες μου κράτησε συντροφιά αυτό
όταν είχα ανάγκη απο κάποιον.
Του το χρωστάω...και εγώ ξεπληρώνω πάντα τα χρέη μου.
Το νιώθω,κάτι του συμβαίνει.
Αναρωτιέμαι τί να έχει.
Μου φάνηκε πολύ μελαγχολικό...
Κοιταζόμαστε...
Αυτά τα κοιτάγματα έχουν γίνει πια συνήθεια.
‘Τί έχεις ταβάνι μου?
Μπορείς να τα πεις όλα σε μένα...
Εγώ ξεδιπλώνω κάθε βράδυ τη ψυχή μου στα χέρια σου...
Ξέρεις όσα δεν είπα ποτέ μου σε κανένα.
Πες μου λοιπόν..τί σε βασανίζει...?’
Το σκέφτεται...
Με κοιτάει...
‘Νομίζεις οτι δεν αξίζει σε ένα ταβάνι να κάνει ένα όνειρο του πραγματικότητα?’
Ξαφνιάζομαι...
‘Και βέβαια σου αξίζει...
Εσύ στεγάζεις το κορμί και τη ψυχή μου χρόνια τώρα.
Και εγώ λοιπόν,αν το μπορώ θα κάνω πραγματικότητα το όνειρο σου...’
Χαμογελά διστακτικά...σαν να ξέρει...
‘Τόσα χρόνια αιωρούμαι μπρούμυτα...γη δεν ακούμπησα ποτέ μα δε με νοιάζει.
Ουρανό όμως...θέλω να δω τον ουρανό,να τον αγγίξω!
Μπορείς?Μπορείς να το κάνεις αυτό πραγματικότητα?’
Απελπίζομαι...
‘Αυτό ήταν και δικό μου όνειρο κάποτε’ λέω,
‘και είχα φτάσει πολύ κοντά του ξέρεις.
Μα πάνω που άπλωσα τα χέρια μου να τον αγγίξω,σωριάστηκα στο πάτωμα...
Μα πώς να φτάσεις τον ουρανό πατώντας πάνω σε σύννεφα?
Λυπάμαι ταβάνι μου...δεν μπορώ.Ζήτησε μου κάτι άλλο...’
Κλείνει τα μάτια...Κρύβει ένα δάκρυ στη γωνιά του.
‘Όχι τίποτα άλλο.Καληνύχτα...’
Κλείνω τo ραδιόφωνο...
Κόβω το τραγούδι στη μέση...
‘Απόψε χάσαμε κι οι δυό...’
‘Καληνύχτα...Δε θα αγγίξουμε ποτέ τον ουρανό....’[/B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-02-2007