Κι ο θάνατος φοβάται

Δημιουργός: ΕΛΠΙΔΑ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Υγρές πατημασιές , στο στήθος μου αφημένες...
παραβιασμένες πόρτες στης ψυχής τις απαγορευμένες εισόδους.
Καυτό μολύβι των ματιών το δάκρυ ,
βαλσαμωμένη η σιωπή ανάμεσα σε κόκκινους ψιθύρους χάνεται..
Αέρας μεθυσμένος τα φθινοπωρινά μας τα φιλιά ,
τα σκόρπισε στη γη...
φύλλα κιτρινισμένα τώρα και ξερά σου θυμίζουν τι και που πατάς.
Ασπρόμαυρη φιγούρα σε σκαμνί , τα χέρια το κεφάλι της στηρίζουν.
Όλο 'γιατι'' φωνάζουν οι τοίχοι , και πάτωμα σχοινί ,
θηλιά σφιχτή στο λαιμό περασμένη.
Ακτίνες ηλίου , αιχμηρά ακόντια , τρυπάνε της
καρδιάς τον ίσκιο.
Το δάκρυ στάζει σαν ιδρώτας...
Το στόμα τρέμει σα γυμνός στο κρύο..
Φωνές... ,
τρέχουν , πάνω-κάτω , σαν μικρά παιδιά ,
σαγόνια πεισματάρικα.
Στιγμές λουλούδια ,
ανθίζουν , μαραίνονται , φυτρώνουν , ξεριζώνονται ,
απ'του εγωισμού το δυνατό το χέρι.
Σφυγμός αδύνατος...
σφυγμός αδύναμος , ξύλο λεπτό , προσάναμα στο
τζάκι του σπιτιού σου.
Το βλέμμα στη ταράτσα στέκει,
απόπειρα αυτοκτονίας , πυγολαμπίδες μάρτυρες ,
κλείνουν τα μάτια...
Σβήσε το φως ,
όταν ο θάνατος μες το σκοτάδι στέκεται γυμνός ,
μονάχα τρέμει....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-02-2007