Άντε Γεια Δημιουργός: sorrowman Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Μου είπες "Άντε γειά, φίλε...", χαμογέλασες ειρωνικά, γύρισες την πλάτη και έφυγες με χαλαρά βήματα, λες και δεν συνέβη τίποτα... Κι εγώ έμεινα σαστισμένος να σε κοιτάζω, μέχρι που χάθηκες στο πλήθος...
Όχι, όχι... Δεν έγιναν έτσι ακριβώς τα πράγματα. Μακάρι να ήταν έτσι...
Δεν μου είπες "Άντε γειά, φίλε..." Μου είπες "Φίλε, σε χρειάζομαι, γιατί μόνο σε σένα θέλω να μιλήσω. Μόνο σε σένα θα πω την αλήθεια, να το βγάλω από μέσα μου..."
Δεν χαμογέλασες ειρωνικά... Βούρκωσες, ακόμα και στη σκέψη αυτού που θα μου έλεγες... Ψέλλισες κάποιες λέξεις, σταμάτησες, συνέχισες... Αναρωτήθηκες αν θα έπρεπε να μου τα πεις όλα, αν θα τα άντεχα... Πάντα έτσι ήσουν ρε φίλε... Πάντα τους άλλους σκεφτόσουν πρώτα...
Δεν γύρισες την πλάτη να φύγεις... Κάθησες και μου μίλησες... Και μου τα είπες όλα... Με απλά λόγια στην αρχή, με ιατρικούς όρους στη συνέχεια... Όσο πέρναγε η ώρα λυνόταν η γλώσσα σου... Όλο και περισσότερο... Μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια...
Δεν ήταν σαν να μην συνέβει τίποτα. Σήμερα άλλαξε η ζωή μου... Και η δική σου, χωρίς καμιά αμφιβολία. Έτσι είναι οι αρρώστιες. Έτσι είναι ο καρκίνος. Έτσι είναι όταν ο γιατρός σου δίνει ημερομηνία λήξεως. Έτσι είναι όταν κοιτάζεις σαν χαζός ένα επίσημο χαρτί γεμάτο υπογραφές και σφραγίδες που σου ανακοινώνει ότι αργοπεθαίνεις... 3-6 μήνες ζωής...
Κι εγώ έμεινα σαστισμένος, αυτό είναι αλήθεια... Μα δεν μπορούσα να σε κοιτάξω... Μάλλον δεν κοίταζα τίποτα... Κοίταξα μόνο το κενό που είχα μέσα μου. Τα δάκρυα που αρνήθηκα να σου δείξω. Τον πόνο που αδυνατώ να ημερώσω. Στα μάτια σου θα αντέξω, φίλε... Με χρειάζεσαι, όσο είσαι ακόμα εδώ.
Μα μια ερώτηση έχω να σου κάνω ρε φίλε... Ειλικρινά...
Που με αφήνεις εδώ ρε συ;
Δεν θα σε ρωτήσω ποτέ... Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-02-2007 | |