κηδεία νέας κοπέλας από δόλο

Δημιουργός: άχρωμη πινελιά, ιωάννα

συγνώμη μα πρώτη φορά πεθαίνω και δεν έχω λόγια... ευχαριστώ!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]Τρίζουν οι πόρτες
τρίζουν τα κόκαλά μου...
Η μεγάλη πύλη ετοιμάζεται να ανοίξει!
Χαιρετώ τους μοναδικούς ανθρώπους
που έχω γύρω μου...
Τυχαίνει να μη νοιάζονται για μένα!
Πονούν τα δάχτυλά μου ...
τα μάτια μου καίνε..

-τι ξύλο επιθυμείτε?
-καρυδιά
- θα κοστίσει κατι παραπάνω ξέρετε..
-δεν πειράζει, αρκεί να μη μπορεί να βγεί!

καίγομαι και κρυώνω,
το μολύβι μου γλυστρά ύπουλα ...
φοβάται για τη δική του ζωή...
μα θα με ακούσετε...
το φως μειώνεται
το στήθος σφίγγεται...
μα φωνάζω "είστε ηλίθιοι..
επειδή δεν έχετε εσείς καρδιά
δε σημαίνει πως είμαι νεκρή κι γω...
μου τη ριμάξατε , αλήτες!"
Σιωπή και μαύρα άνθη κείτονται γύρω μου...
Δεν πίστευα το μνήμα μου να με φροντίζει τόσο...
Το πρώτο χώμα ακούγεται στα πόδια μου κι όλο μαγκαλιάζει
τρυφερά και αποπνυκτικά!
Είναι όμως η πρώτη φορά που δε φοβάμαι να κλάψω...
για ό,τι ξέχασα να ζήσω...
-καλέ , μαυρολεβέντες!
-ναι ρε!εσείς με τα φτιάρια... έσβησε το καντήλι!
Ανοίξτε τώρα να κλέψετε τα κοσμήματά μου..
Τώρα που είμαι ακόμα ζωντανή...
Να δω τον ήλιο άλλη μια φορά!

-Πως να βλέπουν άραγε τον ήλιο οι νεκροί?
-'Ισως κατάματα αφού τα μάτια θα ναι ανίκανα να αλλάξουν κατεύθυνση..
-ίσως , δεν θα το ρισκάρω όμως...[/align]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-02-2007