Η ζωή είναι τέρας με 1.000 κεφάλια

Δημιουργός: Αστρόκηπος

Μια μέρα που χώρισα με τη σκιά μου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center][color=black]Στη γειτονιά μου μένουν οι νεράιδες της θλίψης.
Τα βράδια σκαρφαλώνουν στις κολώνες της ΔΕΗ
και τρώνε με λύσσα τα σύρματα
ώσπου γύρω να γίνει σκοτάδι.

Περπατάω σ’ ένα άδειο σπίτι
κι η νύχτα μ’ ακολουθεί σκυφτή για να ’χουμε το ίδιο μπόι..
Φοβισμένα κοπάδια από αλεπούδες κουκουλώνονται στη σάρκα μου.
Κι απ’ τα ήρεμα νερά θα ξεπηδούν όλες οι φωτεινές επιγραφές των καταστημάτων.
(Συμπεριλαμβανομένων και των πιο άθλιων αποθηκών για υφάσματα).
Τίποτα δεν είναι σαν τη θάλασσα.
Τόσες βροχές να πέφτουν μέσα κι αυτή εκεί..γεμάτη αλάτι..
Την καταπίνω σαν αιώνιος ναυαγός.
Τα άστρα από πάνω μου αυτοπυρπολούνται
Στο σώμα μου στάζει ο ιδρώτας τους.

Οι νεράιδες με παίρνουν χαμπάρι και κατεβαίνουν
Το φως των κεριών κρέμεται απ΄ τις γλώσσες τους..
λίγο πιο κει ένας γκρεμός βαρέθηκε να τσακίζοναι κορμιά
κι έγινε κοιλάδα..

Ήρθε η στιγμή να μπω στο αμάξι..
Μ’ αρέσουν οι λακκούβες στους δρόμους.
Προσέχω όταν οδηγάω
έτσι ώστε να πέφτω σε όλες μέσα.
Αν κατά λάθος κάποια μου ξεφύγει
κάνω το γύρο του τετραγώνου
και επιστρέφω για να την πατήσω!
Μπροστά μου 6.000 φορτηγά κουβαλούν την ομορφιά σου..
άντε να τα προσπεράσω..
Το ποτάμι δίπλα μου κυλάει σαν αίμα.
Σχεδόν βλέπω τα περιστέρια να πίνουν και να γλείφονται.
Το λουλούδι πνίγεται όταν αναπνέω δίπλα του και σε σκέφτομαι.
Δε βαριέσαι…
Όλη μέρα μάζεψα μόνο ένα μάτσο χαιρετούρες.
Τόσο χρήσιμες όσο κι ένα αποχετευτικό δίκτυο στο φεγγάρι.

Άντε πάλι να περπατάω μέσα μου και να σκοντάφτω.
Να πατάω στις μύτες μη με ξυπνήσω.
Να με παίρνω αγκαλιά..
Έξω φυσάει..
στριμώχνομαι δίπλα μου..
το μυαλό μου ένα πιστόλι τρελαμένο..
μου ρίχνει στο ψαχνό..
Χάνομαι..
Πολύ κι αδιάκοπο ταξίδι.
Μακριά από φθαρμένους ανελκυστήρες και σκυφτά μπαλκόνια.
Το μπαλκόνι είναι γκρίζο. Οι γωνίες του φαγωμένες.
Η ζωή μια τεράστια φάλαινα που μας παίρνει στα σωθικά της.
Γύρω νωπά πανιά στίβονται
από χιλιάδες χέρια και κυλάει το ζουμί της ύπαρξης,
σκούρο και κάπως αγριεμένο.
Κι όλο κοιτώ ψηλά.
Επίσημα ανακοινώνεται
πως απόψε μου ζητήθηκε να σβήσω 11.000 αστέρια.
Ποτέ δε συμφώνησα…
[/color][/align]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-02-2007