Όσο τίποτα, σιμά…

Δημιουργός: annaΤi, Αννα... (όχι του mw...)

Μια συνδημιουργία, του Αίολου (κατά κόσμον Τάκη) κι εμένα (της καμία σχέση με το mw) ,,,,, Με αγάπη και από τους δύο μας, σε όλους σας!!! Καλό ξημέρωμα και καλή μας εβδομάδα.... (Ναι Τάκη... τα έδωσα τα φιλιά στην Χαρά.... με το που την είδα!! ;-))) )

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στο σκοτάδι σ΄ ανταμώνω πάλι
μ΄ ένα σύννεφο τρελό να τριγυρνάς
‘κει όπου το όνειρο ολόγυμνο χορεύει
ουράνιο κύμα ντροπαλά να το κοιτάς…

Αποδράει στον αγέρα το ξενύχτι
Συναντάει τη μιλιά στο πουθενά
Τη γραπώνει στο βυθό του μ΄ ένα δίχτυ
Και στενάζει με στερνή ανασαιμιά…

Ανταμώνουμε στο άπειρο με πάθος
Και στο μέλλον τ΄ αχανές το ζωηρό
Και στον άνεμο που όλο μας ζυγώνει
Σου γητεύω το φιλί το ποθεινό…

Στου φτωχούλη του θεού το παραμύθι
Μπαίνει η θάλασσα πλανεύτρα πονηρή
Και με δόλο στην αλμύρα Τον πλανεύει
Και μας πνίγει δίχως ίχνος συστολή…

Την ανάσα σου εισπνέω μες στο κύμα
Την εκπνέω απ΄ τον πόθο των ματιών
Την κρατάω μες στα χείλη μου με πείσμα
Σαν μεθώ μες στη οδύνη, των φιλιών…

Στο φεγγάρι συναντώ τα δυο σου μάτια
Την κλεψύδρα να γεμίσω προσπαθώ
Μα τυφλώνομαι και γίνομαι κομμάτια
Από χρόνο μεθυσμένο και ωχρό…

Τριγυρνάς μέσα στη δίνη μου και πίνεις
Και χορεύεις της λαχτάρας το σκοπό
Με το νόστο μου αγκαλιά περιδιαβαίνεις
Σαν αστέρι σκοτεινό κι αμαρτωλό…

Είσαι δαίμονας, του χρόνου ερωμένη
Και δυνάστης, ‘καταιγίδα στ΄ ανοιχτά’
Μια σειρήνα που στενάζει και προσμένει
Ένας φάρος σε πολύ βαθιά νερά…

Ένα ενθύμιο παλιό και ξεφτισμένο
Σαν σημάδι στου λαιμού τη μυρωδιά
Με μπογιές και νοσταλγίες κεντημένο
Σακοράφα που αδέξια κρατούν παιδιά…

Σ΄ ανιχνεύω σε αστέρια μεθυσμένα
Και κρυμμένα, στο φεγγάρι, δειλινά
Στο λαθραίο δρόμο της παλάμης
Που μας φέρνει πάντοτε κοντά…

Σε απόκρυφες σπηλιές μέσα στα χείλη σου
Και σε τούνελ π΄ οδηγούν στο πουθενά
Με σπασμούς στερνούς αγάλωμαι
Φτάνει να σε νιώθω όσο τίποτα σιμά…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-02-2007