Αλεξανδρούπολη - Θεσσαλονίκη

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Αλεξανδρούπολη - Θεσσαλονίκη – Αθήνα</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Αλεξανδρούπολη - Θεσσαλονίκη – Αθήνα</b><p>Δημιουργός: ΝΤΕΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ<p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>[I][B][align=left][align=right]Παρασκευή 23-2-2007<br />
Χαράματα στην Αλεξανδρούπολη, λίγα φώτα στην πόλη κι όμως ο δρόμος<br />
για την καρδιά, εκείνο το όμορφο πρωινό, φωταγωγημένος με φωτεινά αστέρια.<br />
Βλέπεις έχει καταλάβει πως σε λίγες ώρες κάποια από αυτά τα φωτεινά αστέρια θα της κρατούν συντροφιά για πάντα . Μεσημεράκι της ίδιας μέρας και στην νύφη του Βορρά το πρώτο χαμόγελο, το πρώτο καλωσόρισμα από τον Γιάννη που για μένα δεν είναι ο σύζυγος απλά της Χαράς αλλά ο αδελφός που δεν είχα. Όλο το απόγευμα παίζει κάτι για το αστικό με το νούμερο 34, άνω Ηλιούπολη κάτω Ηλιούπολη σαν την αδρεναλίνη που πλημμυρίζει και ανεβοκατεβαίνει  στο κορμί μου , αφού για πρώτη φορά θα δει φίλους που πολλές φορές με ένα χαμόγελο τους, με μία λέξη τους την είχαν κυριεύσει, την είχαν κουρσέψει και την είχαν μαγέψει, αλλά αυτό που νόμιζε σαν μαγεία δεν ήταν τίποτα σε αυτό που θα ακολουθούσε. Επειδή ο έρωτας περνάει πρώτα από το στομάχι πήραν φωτιά τα πιρούνια και τσάκισαν το γιαουρτλού. Με το τσιγάρο να έχει σχηματίσει σύννεφο πάνω από το τραπέζι και τα μάτια να κοιτάζουν επίμονα την πόρτα καθώς ξέρανε και περιμένανε ότι θα δουν αγαπημένα πρόσωπα<br />
πρόσωπα χαμογελαστά και οικεία. Και έτσι ακριβώς ξεκίνησε εκείνη η βραδιά με την μελισσουλα μου, την Ιωάννα , την Στέλλα, την Εφη, την Ευτυχία και τον Θοδωρή. Λες και τα πίναμε κάθε μέρα, λες και αυτή η συνάντηση δεν ήταν η πρώτη μας φορά,<br />
το μόνο άδικο στην όλη υπόθεση ήταν η κούραση μου, αλλά από την άλλη ήμασταν στην μέση της διαδρομής και ήταν εύκολο να ανανεώσουμε το ραντεβού μας για μετά από λίγο καιρό, όταν η καρδιά θα έχει εισιτήριο για Αλεξανδρούπολη – Θεσσαλονίκη. Με ένα φιλί, ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά είπαμε τα λέμε, και όλοι ξέραμε πως αυτό δεν θα αργήσει να γίνει, δεν χρειάστηκε να ψιθυρίσει κάποιος αντίο, πολύ απλά γιατί κάτι που είναι στην μέση δεν τελειώνει . Με μία ώρα ύπνο και την Χαρά μου να με ζαλίζει με την μυρουδιά του καφέ, σηκώθηκα και απόλαυσα την φιλοξενία για μια ακόμη φορά, μεταξύ μας τώρα είναι το δεύτερο σπίτι μου, είναι το στέκι μου όταν θέλω να ξεφύγω από την ρουτίνα μου, όταν η καρδιά και η ψυχή μου θέλουν ανανέωση, όταν έχουν ανάγκη να δουν την ανατολή(Χαρά) και το ηλιοβασίλεμα (Γιάννης) στην ποιο μαγική τους στιγμή. Το τρένο για Αθήνα έχει ξεκινήσει και αν και στα 37 μου πλέον ίσως θα έπρεπε να είμαι πιο συνετός και πιο ήρεμος αλλά η αγωνία είναι μεγάλη, μήπως και όσοι με τιμήσουν με την παρουσία τους απογοητευτούν με αυτό που θα δουν και έτσι ξεσπάω στον μηχανοδηγό που τολμάει να μου κάνει παρατήρηση για το τσιγάρο. Απογευματάκι Σαββάτου και στο υπέροχο ξενοδοχείο μετράω τα δευτερόλεπτα, κατά περίεργο τρόπο αυτά περνούν γρήγορα και όχι αργά βασανιστικά. Η βραδιά ξεκινάει με την γοητεία του ΕΚΙ, το κασκόλ που με μεταφέρει σε κάποια παλιά ταινία του Βέγγου αλλά και μια μεγάλη διαπίστωση, έχει κάνει ΜΠΑΝΙΟ και μοσχομυρίζει ο κερατάς. Στην συντροφιά μας σε λίγα λεπτά θα προστεθεί και μια Κυρία από άλλο site η Κατερίνα αν και θα μας τα χαλάσει μετά από λίγο με μία της λέξη. Δεν θα έρθω! Όπως και να έχει όμως ήταν μεγάλη χαρά και τιμή που έστω και για λίγο την γνώρισα, έστω και για λίγο πέρα από τα γραπτά αλλάξαμε λίγες κουβέντες. Στην παρέα μας ήταν και ο Μάνος αλλά και η Γιώτα, ένας από τους αγαπημένους μου συνθέτες, με την ευκαιρία καλή λευτεριά και καλούς απογόνους. Η παρέα σηκώνεται κοντεύει 9 και θα πρέπει σιγά σιγά να πάμε στο Παλιό το κατοστάρι, εκεί δώσανε ραντεβού  οι ψυχές και οι καρδιές μας. Ένα από τα πιο όμορφα βράδια της ζωής μου είχε ξεκινήσει αν και στην αρχή κόντεψε να γίνει κόλαση καθώς ο κυρ Μίμης πέταξε με σιγουριά μια οβίδα στον Γιάννη μου <br />
“ Εσένα κάπου σε ξέρω, σε θυμάμαι την άλλη φορά που ήρθες με μια ξανθιά “ με τις υγείες μας !!!!!! Το γέλιο πέφτει σύννεφο και η βραδιά κυλάει όμορφα, και κάπως έτσι ένας ένας αρχίζει να δίνει το παρών και να τιμάει με την παρουσία του την Χαρά μας αλλά και εμένα. Ο Μαράκος μας με την υπέροχη μέλλουσα γυναίκα του την Φωτεινουλα. Ο Μιχάλης Καρος, δεν είπαμε πολλά αλλά όσα λένε τα μάτια δεν μπορούν να τα πούνε οι λέξεις. Η Εύα μου( δεν την χόρτασα καθώς ταξίδευε για αλλού) με τον Κιν,  φιλαράκι δεν ξέρεις πόσο χάρηκα που επιτέλους σε γνώρισα.<br />
Ο Ηλίας Πολίτης με την υπέροχη Κυρία που είχε δίπλα του, αλλά γι’ αυτόν θα τα πούμε σε λίγο. Ο Κώστας που αν και το ψευδώνυμο του μου θυμίζει την μέρα λάμπει το ίδιο και το βράδυ. Παρούσα και η γλυκιά μου Τζένη, φιλιά ματιά μου και θα τα ξαναπούμε. Για τον Αυγουστη τι να πεις κάνεις περισσότερο από αυτό, μαγεία !!!!<br />
Μαζί μας και ο Βασίλης  με την  Πανέμορφη Μαρία, αυτός είναι τρελός αλλά χωρίς την τρέλα του δεν υπάρχει λογική. Κάλε μου φίλε σε ευχαριστώ για όλα, για το κέφι, για την φωνή σου για την μουσική σου, σ’ ευχαριστώ γιατί είσαι φίλος μου. Παρούσα και η Αννούλα αλλά όχι ξανθιά όπως την περίμενα, το αντίθετο μαύρα μαλλιά, εκπληκτική χορεύτρια( μετά τον Αυγουστη) και ζιζάνιο καθώς ο ΕΚΙ σαν περονόσπορος έψαχνε την ευκαιρία να είναι μαζί της(καρφί). Μαζί μας και το φως μου η Ηλιαχτίδα μου με τον γλυκύτατο σύζυγο της( γι’ αυτό το θέμα έχεις να μου πεις πολλά(2 καρφί). Η αγωνία στο κατακόρυφο καθώς δεν σας κρύβω πως και μια άλλη Μαρία την Μαρία Χ η καρδιά και η ψυχή μου περιμένει να την γνωρίσει πως και πως. Κυρία μου πίστευα πως τα γραπτά σας δείχνουν κατά μεγάλο ποσοστό το<br />
πόσο πολύ λάμπετε σαν Άνθρωπος αλλά σε εσάς είχα πέσει πολύ έξω, τα γραπτά σας απλά ήταν το φως στην αποθήκη του σπιτιού όταν σας γνώρισα τότε άναψαν όλα τα φώτα, φώτα που πλημμύρισαν ολόκληρο το σπίτι. Μεγάλη μου τιμή η παρουσία σας και μεγάλη μου χαρά που μου δώσατε την ευκαιρία να μπορώ να το φωνάζω πως είσαστε φίλη μου. Εκεί όμως σε αυτήν την όμορφη συντροφιά ήτανε και η ήττα μου, που ακούει στο όνομα slimariel, γεια σας της λέω με σιγουριά ότι με ξέρει αλλά αντί για ενθουσιασμό, τραχανάς που χύθηκε, πως είπατε πως λέγεστε, συγνώμη κύριε ποιος είστε. Άφησα για το τέλος την Κάτια μου και τον Παλιοχαρακτήρα μου, όσα κι αν πω για σας τους δυο θα είναι τόσα λίγα και τόσο φτωχά που δεν ξέρω με ποιον τρόπο μπορώ να εκφράσω, με ποιον τρόπο να καταφέρω, να σας δείξω την αγάπη μου. Ίσως αν σας φωνάξω σας ΑΓΑΠΑΩ και τους δυο κάτι να νιώσετε, αν όχι να ξέρεις Κάτια μου πως θα είμαι ο Νταλάρας σου, ο δικός σου Νταλάρας, και για σένα Σωτήρη μου θα γίνομαι μια ζωή Μερακλανταν !!!!!!! Αυτή η βραδιά θα μείνει για πάντα στην καρδιά μου μέχρι την επόμενη που ελπίζω να γίνει σύντομα.<br />
Θέλω να μείνω και στις μαγικές στιγμές, θέλω να μείνω όσο το δυνατόν περισσότερο στον Ηλία Πολίτη, στην μαγική του φωνή, στα τραγούδια του Στέλιου που είμαι σίγουρος πως από εκεί ψηλά αυτήν την βράδια και ο ίδιος δεν προτίμησε να τα τραγουδήσει. Κάθισε στο τραπεζάκι μας, δίπλα μας, και απλά όπως και εμείς ψιθύρισε, σε ευχαριστώ αγόρι μου, ήταν μεγάλη τιμή που σε άκουσα !!!!!! Σε αντίθεση όμως με αυτόν δεν θα έχει την τύχη να του κάνει κάποιο τραγούδι, για μένα όμως η ελπίδα θα υπάρχει, πως κάποτε, κάποια στιγμή θα με κάνει να δακρύσω όπως την στιγμή που τον άκουσα για πρώτη φορά. Ηλία μου το χτες σου να είναι όμορφο το σήμερα σου να είναι πανέμορφο και το αύριο σου ουράνιο τόξο που θα αγκαλιάζει όλα τα όνειρα σου. Σ’ ευχαριστώ, μακάρι να είμαι αντάξιος της φιλία σου. Το δεύτερο δάκρυ ήρθε με την μικρές Κυρίες τον Σωτήρη μας και την απαγγελία ίσως στον ποιο όμορφο στίχο που έχω γράψει “ Μακάρι να γινότανε ποτάμι η βροχή, καημός και στεναχώρια να πνίγονταν μαζί “ σας το εύχομαι φίλοι μου μέσα από την καρδιά μου. Όμως τα δάκρυα χαράς δεν είχαν τελειώσει σειρά είχε ο Βασίλης να πάρει την σκυτάλη, να πει το τραγούδι μας το “φύγε λοιπόν “ και να με κάνει να νιώσω το πόσο τυχερός στάθηκα που ένας τέτοιος Συνθέτης έδωσε φωνή, ψυχή και καρδιά στον στίχο μου. Βασίλη μου ελπίζω πως κάποια στιγμή εμείς οι δύο θα ξανά συνεργαστούμε. Την αγάπη μου φιλαράκι μου και ένα μεγάλο ευχαριστώ. Και κάπως έτσι ήρθε και ο επίλογος σε αυτήν την βράδια με τον Μορφέα να έχει ξεχαστεί και στην θέση του να έχει έρθει ο αδερφός του ο Ορφέας, αυτός που διώχνει τα κλειστά ματιά και ξυπνάει όλες τις αισθήσεις, αυτός που καταφέρνει να πάρει την κούραση<br />
να διώξει τον λήθαργο και να μας φωνάξει αδέρφια μου ζείτε την κάθε σας στιγμή.<br />
Ο Σωτήρης μας, αυτός ο υπέροχος παλιοχαρακτήρας!!!! Σας ευχαριστώ όλους μαζί <br />
και τον καθένα ξεχωριστά για την τιμή που μου κάνατε. Τα σέβη μου !!!!!!!!  [/align][/align][/B][/I]<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-02-2007</td><td valign=top></td></table><br />