Μια ζωή δίχως τέλος

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Μια ζωή δίχως τέλος</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Μια ζωή δίχως τέλος</b><p>Δημιουργός: maribaman, <i>MG</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Το πρωινό ξύπνημα κάθε άλλο παρά ευχάριστο είναι - εύχομαι να ειχα μια ωρίτσα ακόμη...<br />
Νιώθω το σώμα μου βαρύ , ανήμπορο να υπακούσει σε οιαδήποτε εντολή μου. Κι όμως βρίσκω τη δύναμη να σταθώ στα πόδια μου...σαν ενας γέρος που προσπαθεί να ξεγελάσει το χάρο επιδεικνύοντας λίγη ζωντάνια.<br />
Απογοήτευση...άλλη μια μερα διχως ενδιαφέρον, διχως προκλήσεις...το ρολοι μάλλον σταματησε για μένα.Μια σκληρή ρουτίνα με περιμένει με ανοιχτές αγκάλες...<br />
Ανοίγω το παράθυρο. Κρύος αέρας με χτυπά και μια ακτίνα φωτός λούζει το πρόσωπο μου...<br />
Ναι...εκείνη τη στιγμή ένιωσα κάτι να αλλάζει.<br />
Ναι...το ρολοι ειχε σίγουρα σταματήσει για μενα...κι είχε σταματήσει στο παρόν.<br />
Αυτο μόνο άλλωστε έχει αξία...κάθε στιγμή είναι μοναδική και ως τέτοια πρέπει να τη ζούμε. Παρελθόν και μέλλον δεν είναι τιποτα άλλο από μια φτωχή επινόηση του ανθρώπου. <br />
Το παρελθόν υπάρχει για να θυμίζει σε καποιους οτι δεν έζησαν το παρόν...μια φυλακή που μέρα με τη μέρα σε σέρνει στα πιο στενα και σκοτεινά μπουντρούμια της...και δεν υπάρχει επιστροφή.<br />
Κοιτάω το είδωλο μου στην επιφάνεια του αχνιστού καφέ και χάνομαι στις σκεψεις μου. Ενα ακόμα ρευμα κρυου αέρα με αγγιζει απαλά ενώ ρουφάω ενστικτοδώς μια μεγάλη τζουρα απ το μισοτελειωμένο μου τσιγαρο. Βλέπω τα δέντρα να κινούνται ρυθμικά και το θρουσμα των φύλλων τους με ταξιδεύει.<br />
Ζω τη στιγμη. Δε με ενδιαφέρει τι με έφερε ως εδώ. Αδιαφορώ για το μελλον...απολαμβάνω τη στιγμη σα να ειναι η τελευταία μου.<br />
Το μελλον - τι ειρωνία - φτιάχτηκε για να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι. Με άλλα λογια παυεις να ζεις για το σημερα μη αποδεχόμενος την υπαρχουσα κατάσταση. Ενα τετοιο ατομο ζει για το αυριο παραμελώντας αυτα που διαδραματίζονται σε ζωντανό χρόνο.Αλίμονο! Η υπαρξη μου ειναι κατι το εντελώς ρευστο...πως μπορώ λοιπον να ζω για κατι μελλοντικο οταν δεν ειμαι καν σε θεση να γνωρίζω το τι θα μου συμβει στα επόμενα λεπτά...<br />
Αφήνω τον καπνό να πλημμυρίσει τα πνευμόνια μου. Μια ακομη γουλια καφε με επαναφερει στην πραγματικότητα. Αξίζει λοιπον - συλλογιέμαι - ολη αυτη η απογοήτευση παρά το αναπόδραστο της φύσης του παρόντος; <br />
Ενα μικρό σπουργίτι κάθισε στο περβαζι για να ξεκουραστει. Με κοιταξε εντονα κι έγειρε με κατανοηση το κεφαλι του στο πλαι...ηταν σαν να μου ΄λεγε πως ξερω την απάντηση. Μου ρίχνει μια τελευταία ματια. Επειτα με ενα αδυναμο τίναγμα των ποδιων του πετα τρεκλιζοντας. Κρατάω το βλεμμα μου καρφωμένο πανω του ωσπου  να το χασω απ τον ορίζοντα...<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-03-2007</td><td valign=top></td></table><br />