Ημερολόγιο ενός μικρού ναύτη

Δημιουργός: ftx, Ευτύχης Χαιρετάκης

κατόπιν των ορθών παρατηρήσεων που δέχτηκα, ότι οι Ουγενότοι δεν λατρεύουν την Παναγία ούτε τις εικόνες, θεώρησα ότι έπρεπε να αλλάξω τους σχετικούς στίχους και τον τίτλο...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

1η αναδημοσίευση: 06/09/08

Πήρα τον δρόμο τον πικρό του μισεμού.
Ξέρω, δεν είμαι ούτε ο στερνός, ούτε κι ο πρώτος.
Διάλεξε η μοίρα να με πλάσει μες στο σκότος...
μοίρα γραμμένη με το χρώμα του χαμού,
κι έτσι με τράβηξαν η θάλασσα κι ο νότος.

Σε παραλλήλους ταξιδεύω τροπικούς,
και δεν αφήνω δίχως ξύγκι τα φανάρια.
Μπάρκαρα -λέει- για να ξεφύγω απ' τη μαλάρια...
κι εδώ ξορκίζω αρρωστημένους ποντικούς,
που κατατρώνε τα φαγιά μας μες στ' αμπάρια.

Δίχως νερό, πώς θες η δίψα να σβηστεί;
Μόνη γυναίκα συντροφιά μας τον χειμώνα,
μια ξυλοσκάλιστη στην πλώρη μας γοργόνα...
κι η που φυλάσσω στο μυαλό μου γελαστή,
κάποιας πεντάμορφης μιγάδας την εικόνα.

Σ' ένα κατάρτι έχω χαράξει ροδανθούς,
για το κεφάλι μου προσέχοντας στο φλόκο.
Έχουν φουσκώσει τ' άρμπουρα με τον σιρόκο,
τόσο που φεύγουν μου τα δάκρυα απ' τους κανθούς,
πάνω που κυάλαρα το δέλτα του Ορινόκο.

Κύμα κι αέρας το σκαρί καταχτυπά,
την ώρα πού 'φευγα θε ν' αναθεματίσω.
Θάλασσα, πήγα ο ασεβής να σ' αψηφήσω...
μα είναι σκληρό το καναβάτσο, δεν τρυπά,
και τα σκισμένα ρούχα μου πώς να ματίσω;

Τους αδερφούς μου και το σπίτι αναπολώ.
Γυρεύω κάποιο στον ορίζοντα ακρογιάλι,
σ' έναν ιστό κρεμάμενος με κάποιο κυάλι...
να μη με βλέπουνε καθώς ξερνοβολώ,
κι ούτε το αίμα που έφτυσα σήμερα πάλι.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-09-2004