αγγίζω τον πνιγμό

Δημιουργός: χρήστος

καλό βράδυ σε όλους... βαρύ για τέτοια ώρα...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στέκω εν εκστάσει μπροστά στο θαύμα της ζωής
με τις ποικίλες αλλαγές της διαθέσεως
και τη σωρεία των -ανεξέλεγκτων φορές- συναισθημάτων
που με οδηγούν σε εξερευνήσεις μυστικές
στ’ άδηλα και τα κρύφια του εντός μου.
Κι εμένα ερμηνεύοντας ,μπορώ ανενδοίαστα να πω,
πως ξέρω όλο τον κόσμο.

άλλοτε, εισβάλλω λάθρα στα τειχισμένα ανάκτορα των θλίψεων
που βασιλεύουν εκ περιτροπής και με εξουσία απόλυτη
η Αμφιθυμία, η άκρατη Σιωπή, κι η μέγιστη Έπαρσις,
που έχουν για φύλακες των πηγαδιών το Κράτος και τη Βία
μην τάχα σκύψει η ψυχή και πιει , τι κι αν στερείται του ύδατος
κι έχουν θεσπίσει τιμωρίες φριχτές
για όποιον ξεπερνά , για όποιον υπερβαίνει τα εσκαμμένα.

άλλοτε πάλι προσεγγίζω τα πιο δυσπρόσιτα υψίπεδα της σκέψης
ανεφοδίαστος με τα χρειώδη δύσκολης ανάβασης
όχι για να κερδίσω πρωτεία κατάκτησης παλίμψηστων κορφών
μήτε και ματαιόδοξες επευφημίες ετερόφωτων άστρων
-ποτέ δεν ήμουνα φιλόπρωτος κι ας είχα λόγους-
μονάχα μια στιγμή επόθησα ενατένισης από κοντά
του πυρσοφόρου ορίζοντα

κι ύστερα μπαίνω στα δάση των εφηβικών μου αναζητήσεων
όπου κορμοί φριχτά απολιθωμένων ονείρων
μετρούν μ’ άκεντρους κύκλους
τις πλησμονές των μάταιων ματαιώσεων
τους κόρους των αναμενόμενων αναμονών
τις θλιβερές αναστολές των παρακλήσεων της ψυχής
και τα κελεύσματα της σάρκας τα ανεκτέλεστα

Ζαλίζομαι. Πάντοτε οι βυθίσεις στο εντός μου
μου προκαλούσαν ανεξέλεγκτη ναυτία
ίσως γιατί τα αμφίσημα όνειρα φουρτούνιαζαν
διεκδικώντας το δικαίωμα στην ερμηνεία τους
κι οι δυϊσμοί των σκέψεων να επαναστατούσαν
θέλοντας -τι ουτοπία! - να διαλύσουν τις ασάφειες….

Μα όλα αυτά διαρκούν μέχρι ν’ αγγίξω τον πνιγμό
να απαλλαγώ απ’ το βάρος και εξυγιαντικά να αναδυθώ,
κι ύστερα ας με πάνε μειλίχια όπου θεν
-ορκίζομαι δίχως αντίσταση-
τα πελαγίσια ρεύματα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-03-2007