Εγχειρίδιο ποιητικής τέχνης

Δημιουργός: Γιώργος_Κ, Γιώργος Σ. Κόκκινος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B][align=center]ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ


Το δύσκολο είναι, να γράψεις στο ποίημα, τον πρώτο στίχο
κι όλα τα υπόλοιπα, έρχονται μόνα τους μετά
και τριγυρνάνε μπροστά απ’ τα μάτια σου, τις νύχτες που κοιμάσαι

νιώθεις σε στίχους να ταξιδεύεις, γράμματα, σύμβολα, αριθμοί
φιλιά, κοχύλια, θάλασσες, κάστρα, μάτια μισόκλειστα να σου γελάνε
άλλοτε πράσινα, άλλοτε μαύρα, άλλοτε γκρίζα και θαλασσιά

αρκεί για ‘κείνα να γράφεις μονάχα, έτσι συνέχεια, έτσι αδιάκοπα
μόνο για ‘κείνα, έτσι ασταμάτητα, κι άλλη δεν έχει σημασία καμιά

βλέπεις τα λάθη και τα διορθώνεις, γίνεσαι πιο τελειομανής
βλέπεις τον κόσμο και τον αλλάζεις και μονοκόματα τον περιγράφεις
σβήνεις τους κρίκους, τα κελαρύσματα, φτάνει ν’ ακούσεις χειροκροτήματα
να ζωγραφίσεις την πλάση, μπορείς

είναι σα να ‘χεις στο χέρι πινέλο, να το βουτάς μες στο κρασί
κάτω απ’ τα πόδια σου να ‘χεις πατίνια, πάνω σε τέμπερες να προχωρείς

αυτό ειν’ η ποίηση, σκαμπανεβάσματα συναισθημάτων
εικόνες διάθλασης στο φως, ουράνιο τόξο κάποιων πλασμάτων
που απ’ το διάφανο τρέχουν στο γκρίζο, απ’ το γαλάζιο σε μενεξεδί
κάνουν το πάλλευκο, μαύρο κι ελπίζουν, πως απ’ τον ήλιο φτάνουν τη Γη

θα βρεις τη δύναμη μετά, σα θα ξυπνήσεις, να ζωγραφίσεις έναν καμβά
φτιάξε έναν κόσμο που θέλεις να ζήσεις, πάρε τα χρώματα για συντροφιά

κι έτσι τις νύχτες, ξεχνιέσαι και γράφεις, σβήνεις, ναρκώνεσαι, χάνεσαι, αλλάζεις
νιώθεις πως γδύνεσαι απ’ το κορμί σου και πως γυρεύεις, εν’ άλλο κορμί
σα να πεθαίνει, μοιάζει η στιγμή σου, κι ύστερα πάλι ξαναγεννιέται
σα να τελειώνει, μοιάζει η ζωή σου, μα θα τη χάσεις μια μέρα, με μιας

μια κι έξω η ψυχή, θα ντυθεί μέσα στ’ άσπρα, ως τότε το όνειρο θα τριγυρνάει
πάνω απ’ την κλίνη θε να πετάει, κι έτσι τα βράδια, θα σου τα πνίγει
θα σε γεμίζει με υποσχέσεις, φρούδες ελπίδες, να σε κοιμίζει
ως τότε ο έρωτας που ονειρεύτηκες, θα σε στολίζει μ’ αστέρια πολλά

ως και τα μάτια που σε πλανέψανε, θα μένουν σπόροι σε κάποια γλάστρα
κάθε αυγή θα ξεφυτρώνουνε, μέχρι να φύγεις, μέχρι να σβήσεις
θα σ’ ανταμώνουνε τα πρωινά
μετά;

το δύσκολο είναι, σ’ ένα ποίημα, ο πρώτος στίχος
κι ύστερα όλα τα υπόλοιπα έρχονται, σαν πλησιάζει με μιας, της καρδιάς
ο στερνός χτύπος....τικ-τακ


γιώργος_κ[/align][/B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-03-2007