Πενθεί το όνειρο της αλήθειας

Δημιουργός: Γιώργος_Ευθυμίου

Κάποτε τα είχαμε όλα, τώρα τι έχουμε?

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η θάλασσα θολή και αμίλητη,
σα να θέλει να κλάψει,
ο ήλιος σφίγγει τα χείλη,
δεν έχει ακόμα δύσει, μα σιωπά.

Μελαγχολικά στον ουρανό τ' άστρα,
πέφτουν ένα-ένα, αυτοκτονούν,
καταμεσής το φεγγάρι σα να παρακαλά,
σβήνει, δεν αντέχει τη μοναξιά.

Γέμισε η πόλη με άυπνα μωρά,
δε κλαίνε δε γελούν, νομιζω αναπνέουν,
ακόμα δε γεννήθηκαν και μιλούν,
τη γλώσσα των ΜΜΕ, της νταντάς τους.

Δεν υπάρχουν γιαγιάδες,
δεν υπάρχουν παραμύθια,
τα πήρε ο αέρας πριν φύγει κ αυτός.
Πάντα χάνεις ότι δεν εκτιμάς.

Κάποτε ήμασταν "άνθρωποι",
είχαμε ήλιο,ουρανό και γη.
Όλα τα 'χαμε μια φορά.
Τώρα μόνο τσέπες και μεγάλα πουλιά.

Είδες θάλασσα να αφρίζει?
Είδες τον ήλιο να ματώνει?
τη σελήνη να κλαίει?
είδες ποτέ σου ΠΑΙΔΙΑ?

Για δες πως μεγαλώσαμε,
στη γη του κανένα και τα τόσα σπίτια,
τα τόσα αμάξια και τα κομπιούτερς,
έχουμε τόσο χόρτο, που το καπνίζουμε.

Και κάπου κάπου στα στήθια τσιμπά,
δεν ξέρω πως είναι, τα βιβλία το λεν καρδιά.
Μη μου ζητάς να σε σώσω,
νερό μη ζητάς σ' ερημιά...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-03-2007