Παραφύση

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Παραφύση</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Παραφύση</b><p>Δημιουργός: Γιώργος_Κ, <i>Γιώργος Σ. Κόκκινος</i><p><i> Δε γνωρίζω αν ένα ακόμα κείμενό μου μπορεί να προσφέρει κάτι παραπάνω στον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται οι γυναίκες και οι άντρες για το αντίθετο φύλο, την λατρεία ή τον έρωτα, την απόλυτη υποταγή ή την αντίδραση προς την εξουσία του...</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>[B][align=center]ΠΑΡΑΦΥΣΗ<br />
<br />
~~~<br />
<br />
Σήμερα κάθισα δίπλα σου από τύχη, όπως σ’ αντάμωσα στο ίδιο βαγόνι.<br />
Το όνειρο βγαίνει αληθινό, το τρένο σφυρίζει, οι πόρτες θα κλείσουν<br />
θα σαλπάρουμε στο επόμενο δευτερόλεπτο για το παράλογο.<br />
Να έχεις τα μάτια σου ανοικτά, μόνο θα με διαβάζεις απ’ το βλέμμα μου<br />
δε θα μιλώ, ούτε άχνα δε θα βγάλω, μόνο θα σε κοιτάζω, να σε μαθαίνω<br />
θα σε περιεργάζομαι, έτσι όπως σε μάθαινα πάντα απ’ τα βιβλία σου. <br />
Θα σε κοιτώ σιωπηλός, να σε περιγράφω με το μυαλό μου <br />
κι εσύ θα προσπαθείς να μαντέψεις, τι κρύβω στα μάτια<br />
σαν ένα παιχνίδι. Θέλεις να παίξουμε; ΠΕΣ ΜΟΥ!<br />
Θέλεις, δε θέλεις, θα πρέπει να με ανεχτείς για το επόμενο δευτερόλεπτο<br />
όσο χρειάζεται για να φτάσεις στον προορισμό σου<br />
κι όταν ανοίξουν οι πόρτες θα κατέβεις, εσύ μόνο κι άλλος κανείς.<br />
Δε θα κινώ μήτε τα χείλη μου, θα με διαβάζεις απ’ το βλέμμα<br />
σήμερα θα σου μιλήσω εγώ για όλα, για οτιδήποτε θεωρούσες παράλογο.<br />
Διάβαζα χρόνια τώρα, τις ιστορίες σου στα βιβλία, τους έρωτές σου<br />
τα πάθη σου, τα λάθη σου, μάθαινα ότι έκλαιγες κι όταν γελούσες χαιρόμουν.<br />
Περπάταγες στα πλακόστρωτα τις νύχτες, μεθυσμένη, πάταγες αντρικά κορμιά<br />
έλιωνες ψυχές απεγνωσμένες, χειριζόσουν άψογα το μαστίγιο της ανυπακοής<br />
άλλες φορές ερωτεύτηκες, νοστάλγησες τα περασμένα, χάρηκες τη ζωή σου.<br />
Εγώ κλεισμένος χρόνια στο παιδικό μου δωμάτιο, να ξεφυλλίζω τις σελίδες σου<br />
δεν ένιωθα αν ξημερώνει ή αν βραδιάζει, μάζευα μία-μία τις φωτογραφίες σου<br />
από τις διακοπές στη θάλασσα, κι ακόμα τώρα που σε βλέπω μπροστά μου<br />
δείχνεις ολόιδια, σα να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε.<br />
Φοράς το ίδιο στενό ξεβαμμένο σου τζιν, σκισμένο παντού και ραμμένο<br />
το ίδιο σκουρόχρωμο σακάκι που αγκάλιαζα τις παγωμένες νύχτες<br />
και προσέφερε μητρική ζεστασιά, την τσάντα που έκρυβες το κινητό σου<br />
και κάθε τόσο το ‘βγαζες από μέσα, να δεις αν σου είχαν τηλεφωνήσει.<br />
Θυμάμαι ακόμα τον ήχο του, ξέρω απ’ έξω τη μελωδία, μα δεν άκουσα <br />
ούτε μια νότα απ’ τη φωνή σου, εκείνη δεν τη γνώρισα ποτέ. ΜΗ ΜΙΛΑΣ!<br />
Προέκταση στα πόδια σου, οι μαύρες μπότες με την κάθετη γραμμή<br />
εκεί που ενώνονται τα δύο κομμάτια του μαύρου δέρματος <br />
και γίνονται ένα, βερνικωμένα, γυαλισμένα, λατρεμένα, αγαπημένα<br />
κομμάτια δέρματος που με μάγεψαν από την πρώτη στιγμή που σε είδα.<br />
Σου πάνε πολύ αυτές οι μπότες, κι εμένα με τρελαίνουν από ηδονή<br />
ιδίως όταν κουνάς τα πόδια από πλήξη και βαρεμάρα, σταυροπόδι<br />
όταν διακρίνω ένα τμήμα της σόλας, έτσι που να θέλω με πάθος<br />
να τις βάλω στο στόμα μου, να τις γλύψω, να τις γευτώ <br />
να ρίξω επάνω τους ένα ολόκληρο μπουκάλι κόκκινο γλυκό κρασί<br />
κι όπως θα ρέει προς τη μύτη, να το πίνω γουλιά-γουλιά, να μεθύσω.<br />
Κι ύστερα να πέσω κατάχαμα στα τέσσερα, να μοιάζω μ’ ένα τερατόμορφο<br />
μυρμήγκι, ένα παραφύση δημιούργημα που απέτυχε στο εργαστήριο<br />
την ώρα του πειράματος, κι εσύ θα πρέπει να τελέσεις το ιερό σου καθήκον<br />
την αιώνια υποχρέωση απέναντι στην ανθρωπότητα.<br />
Θα πρέπει να το λιώσεις με μανία και οργή, να το συνθλίψεις με μίσος<br />
κάτω από τις γυαλισμένες σόλες, που περπάτησαν αμέτρητα χιλιόμετρα<br />
για να κερδίσεις το στοίχημα με τον χρόνο.<br />
Εκείνο θα προσφέρει την αύρα του, θα σου δώσει ενέργεια<br />
να καλπάζεις σαν περήφανο άτι, σε μυριάδες ακόμα ιπποδρομίες της ζωής<br />
σαν θεία δύναμη που σε τροφοδοτεί με εξουσία, την ώρα που το σκοτώνεις.<br />
Θα πρέπει να πατάς επάνω σε οτιδήποτε βρίσκεται γύρω σου<br />
μπροστά στα πόδια σου, τις ώρες που περπατάς αμέριμνη<br />
να σου χαρίζει αυτοπεποίθηση και κουράγιο, το αγνό του αίμα.<br />
Γεννήθηκε, όπως γεννήθηκα κι εγώ, να σου προσφέρω ενέργεια.<br />
Απ’ τα χείλη σου δημιουργήθηκα, απ’ τα μάτια σου σπούδασα<br />
απ’ τις λέξεις σου πιάστηκα για να σωθώ απ’ το θάνατο.<br />
Εσύ διατάζεις τώρα, έχεις στα πόδια σου τη ζωή μου. ΠΑΡΤΗ!<br />
Όπως διέταζες πάντα και αποφάσιζες τις κινήσεις μου<br />
όπως με γαλούχησες και μου έδωσες φαγητό στην απομόνωση<br />
μου χάριζες δάκρυα, τα πάντρευα με τις σελίδες σου<br />
κι έπειτα γέμιζα τα χέρια μου με σπέρματα, λέξη-λέξη.<br />
Σε λίγο φτάνουμε στο τέρμα κι εγώ κοιτάζω ακόμα τα τακούνια σου<br />
πιάνομαι απ’ τις κινήσεις των ποδιών σου, σαν τρωκτικό στη φάκα<br />
γλιστράω στο παντελόνι σου, τα βαμμένα νύχια με το φως των άστρων<br />
πεσμένος στο πάτωμα του βαγονιού, ικετεύω να μου χαρίσεις<br />
το τελειωτικό χτύπημα, στο επόμενο βήμα σου. ΚΑΝΤΟ!<br />
Κλείσε τα μάτια, σήκωσε το πόδι, λιώσε με κάτω από τη σόλα σου<br />
να νιώσω το τακούνι σα μαχαίρι να με σφάζει, να λυτρωθώ.<br />
Εσύ με κατασκεύασες, εσύ με έφερες στον κόσμο να με δικάσεις<br />
εσύ με καταδίκασες στο θάνατο που ονειρευόμουν πάντα<br />
και το επόμενο μήνυμα θα έρθει από τον Παράδεισο.<br />
Εσύ θα έχεις πάρει το εισιτήριο στην αιωνιότητα, περιμένοντας<br />
για το επόμενο θύμα σου, από έναν χτύπο του τηλεφώνου.<br />
Ζήλευα πάντοτε τον θεϊκό ήχο των τακουνιών σου, την ωραία ζωή<br />
την ομορφιά που σε στόλιζε για να κινείς το κορμί σου<br />
να συντονίζεται πάντα με τον ήχο του τρένου, όπως σκίζει τις ράγες<br />
κι εγώ να πέφτω χαμηλά στο δάπεδο, να προσκυνώ ταπεινά<br />
να κινούμαι στα τέσσερα, να υποτάσσομαι στην ομορφιά σου<br />
να με κοιτάζεις με τα μαύρα σου μάτια, να λιώνω σαν το κερί<br />
να με συνθλίβεις κι εγώ να μοιάζω αλοιφή για το κορμί σου.<br />
Ζήλευα πάντοτε τις απαντήσεις που δεν προλάβαινα να πάρω<br />
που σε ρώταγα για χρόνια, κι εσύ απέφευγες να ομολογήσεις<br />
χωρίς μια λέξη να αρθρώσω, να ρωτήσω που πας, που αφήνεσαι<br />
για που ξεκινάς, που τελειώνεις, ποιος θεός σ’ αγκαλιάζει τις νύχτες<br />
ποια χείλη να μαγεύουν τις παλάμες σου με θεϊκές αμαρτίες;<br />
Κι αν προσπαθείς να σκεφτείς αυτό που φαντάζομαι τώρα<br />
ξέχασέ το, θα το απορρίψω, να εκδικηθώ, θα το αποτρέψω<br />
να λυτρωθώ, θα το απαρνηθώ, να με λιώσεις σαν άγγελο<br />
σα μωρό νεογέννητο, σαν ζωύφιο που ξεπρόβαλε στο διάβα σου<br />
θα σου φωνάζω ΟΧΙ, ΜΗ, ΕΛΕΟΣ, κι εσύ χωρίς οίκτο<br />
στα επόμενα κλάσματα του δευτερολέπτου, την επόμενη <br />
χρονική στιγμή, θα πρέπει να τελειώσεις τα πάντα όπως άρχισαν.<br />
Εσύ τα γνώρισες όλα, τα γεύτηκες, εγώ είμαι ακόμα αμάθητος<br />
εσύ διεκδικείς τον Παράδεισο κι εγώ καρτερώ για την Κόλαση<br />
εσύ θα πρέπει να αποδείξεις, πως το τσόφλι δεν ήταν τόσο γερό <br />
όσο αρχικά υπολόγιζα κι όσο περίμενα, χωρίς καν να το σκεφτείς.<br />
Το τελευταίο σου βήμα είναι το τέλος της διαδρομής μου<br />
εσύ θα κατέβεις στην επόμενη στάση, να χαθείς μες στο πλήθος<br />
κι όταν ανοίξουν οι πόρτες, θα έχω σαλπάρει για το παράλογο.<br />
<br />
<br />
γιώργος_κ[/align][/B]<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-03-2007</td><td valign=top></td></table><br />